Zo, daar ligt het weer. Met mijn lieve Bella aan mijn voeteneind en de papegaai bungelend boven mijn hoofd. Beide bieden mij veel steun, ieder op zijn eigen manier dan.
Ik heb vaak liggen bloggen na een operatie. Daardoor kon ik overal dan weer een beetje de lol van inzien. Daarnaast verveel ik me dan ook de pleuris en word er naar mijn mening veel te weinig toegevoegd op netflix.
We zitten ineens in 2022. Ik maak een te grote sprong in mijn blogs zag ik. Ik heb echt verrekes lang niks geschreven. Ik heb wel een paar keer met mijn chromebook klaar gezeten, maar het kwam er gewoon niet uit.
Het was een jaar met uitersten. Met aan de ene kant "the same old"; buikpijn, bloedingen, mislukte pogingen, embryo die niet goed ontdooid, nieuwe ivf ronde met die heerlijke hormonen enz.
Maar met aan de andere kant enorm veel hoop omdat Brechtje, onze reddende engel (zie haar er nu al om lachen en zeggen dat ik overdrijf, maar is zelfs een understatement), in ons leven is gekomen!
Om eerlijk te zeggen gaat de tijd best snel. Je zou denken dat als je niet werkt enzo de dagen enorm lang duren. Maar vind alles juist enorm snel voorbij vliegen. Begin zelfs af en toe te denken hoe ik alles zou moeten combineren met werk.
Groots afscheid dit jaar was ons chaletje! Je zou denken dat dit iets minder belangrijk is naast alles wat er loopt. Maar, mijn god wat was ik hier toch verdrietig over. In een gesprek met de nieuwe investeerders heeft Jan zijn ogen uit zijn kop geschaamd. Tijdens dit traject heb ik heus wel een paar keer gehuild als alles teveel werd maar ook ik had niet verwacht dat alles eruit zou komen bij 2 vreemde investeerders die ik nog nooit gezien had.
Ik: "Bestaat er een kans dat we nog een paar jaar kunnen genieten op de camping?" Investeerders: "Helaas, eind volgend jaar willen we iedereen eraf hebben ".
Ik:.....lip trillen....barst uit in tranen..."Wij kunnen al geen kindje krijgen, dan gaat de camping nog weg, waar moet ik dan ontspannen etc etc.
Jan wist niet goed waar hij moest kijken en die investeerders hadden dit denk ik ook niet verwacht. Alsof ze ineens alle plannen om zouden gooien:
"Oh, maar mevrouw de Leeuw, wat erg. Dat wisten we niet. We zullen alle miljoenen die we hiermee kunnen verdienen laten zitten omdat het u het zo zwaar heeft" Maar geloof het of niet....dat deden ze dus niet. We hebben ons chalet een week later verkocht. Dag fijne plek!
Bella was een week daarna zichzelf niet en alle levenslust was eruit. Naar de dierenarts....hond depressief. Ze mist de camping. Zal ik nogmaals met die investeerders gaan praten.......
Ondertussen is de hysterie bij zowel Bella als mij gezakt hoor. Flexibel als we zijn.
Zoals iedereen probeerde we er vooral wat van te maken dit jaar. Veel opties waren er niet he. Alles ging steeds weer dicht, vakanties waren moeilijk, de camping was weg (even wegzuchten).
Dus zoals de meeste mensen; op pad in eigen land. Campertje gehuurd en lekker naar zeeland gegaan. Hij kon niet harder dan 90 km per uur, er rammelde wat onderdelen, en omdat we niet gewend waren om met een camper weg te gaan vloog ook alles door de camper toen ik remde bij het eerste stoplicht. (tip: nooit losse dingen in de camper zetten). Als Jan dan op zijn nagels begint te bijten naast mij, dan weet je dat we nog niet in de ontspanmodus zitten.
Maar ik vond het heerlijk met die camper weg. Jan wilde nog graag nog meer back tot basic en ineens waren we trotse (ligt eraan aan wie je het vraagt) eigenaar van een tent met opblaastubes en een complete indeling inclusief kastjes en wat zeker niet mag ontbreken; een tv.
De campings stonden al redelijk vol dus helaas stonden we op een camping waar niks te doen was, in een dorp waar nog minder te doen was. Maar het mooie aan mij en Jan is dat wij er altijd nog wat van weten te maken. Fietske huren, met een tuktuk op pad, de duinen in enz. Ok, er waren ook lastige momenten toen ik weer ziek werd maar laten we vooral steeds stil staan bij wat we er wel van weten te maken.
Ook mag centerparcs niet ontbreken als je in eigen land op vakantie gaat. Het ding met centerparcs, je vind het verschrikkelijk en wil er niet dood gevonden worden, of je houdt van die nostalgie en wil liefst 2 keer per jaar gaan. Ik hoor bij die laatste groep en vind het al helemaal gezellig om in de ochtend naar de market dome (oftwel park plaza, oftwel sporthuiscentrum) te lopen en daar verse brooikes te gaan halen. Daarnaast, mijn nichtje ging mee en dat maakt iedere vakantie leuker!
Nu zitten we dus alweer in 2022. Zoals ik zei, was het jaar 2021 een jaar van uitersten. Mijn laatste opereratie, die van 30-12-2021 heeft ervoor gezorgd dat er een eind gaat komen aan al mijn klachten. Mijn baarmoeder is er namelijk uitgehaald.
Alles is goed verlopen. De gyneacoloog kwam zeer tevreden vertellen over de operatie. Ik had wel 1 vraagje, waarom knisper ik als een speelgoedje van een baby als je op mijn wangen, armen en nog wat andere lichaamsdelen druk. Hij moest meteen lachen en gaf aan dat tijdens de operaratie er iets geks gebeurde. Het koolzuurgas waar ze je middenrif mee opblazen om overal beter bij te kunnen schoot in mijn geval door mijn hele lichaam heen. Dit gebeurt eigenlijk nooit, en ze konden ook niet verder zo. Ze hadden dus heerlijke de tijd voor een kop koffie terwijl ze mij wat leeg lieten lopen. Maar niet alles was mijn lichaam uit gegaan en zat er dus op de meeste vreemde plekken dit koolzuurgas nog. Nog nooit ziets vreemds meegemaakt. Toen ik wilde slapen en op mijn zij ging liggen knisperde alles zo hard dat andere mensen op mijn kamer er wakker van werden. Sorry, dat ben ik!
Na een paar dagen hield het knisperen gelukkig op.
Nu dus eindelijk dat onding eruit. het secreet wat me al jaren ziek maakt.
Natuurlijk kon dit alleen als we klaar zouden met ons traject of dat onze wens in vervulling zou zijn gegaan.
Ondertussen hebben wij het nieuws al met de hele wereld mogen delen en wil ik het liefst de hele dag schreeuwen dat alles is goed gekomen!
Want die paar dingen die ik hierboven genoemd heb vormen niet het belangrijkste van ons jaar. Tussendoor gingen de ziekenhuisbezoeken door. Ik ben met Brechtje vaak samen naar Amsterdam geweest (net zo vaak als dat we naar starbucks gingen). Het werden een beetje vaste uitstapjes van ons samen. Brechtje was al lang klaar om zwanger te worden. Door onze lichamelijke rompslomp moest het helaas allemaal even op zich laten wachten. Maar op 25 oktober hadden eindelijk onze eerste echte terugplaatsing. (vanuit centerparcs doorgereden naar Amsterdam :-) )
Prachtig gefilmd hoe de embryo werd geplaatst bij brechtje. Nog naar gewezen en gezegd dat hij goed moest vasthouden. Brechtje weer aankleden en op weg naar de starbucks, dachten we. Maar ineens kwam de laborante terug gerend.....het embryootje had het rietje niet verlaten en zat dus niet in de baarmoeder van Brechtje. Hop, kleren uit, eendenbek erin en opnieuw proberen. Moest allemaal nogal snel omdat die kleine niet houdt van kou en van licht.
De 2e keer zat hij gelukkig veilig in de baarmoeder van Brechtje. Al snel werd het embryootje aangesproken met de naam "Rietje" .
Dan 10 dagen wachten. Dat lijkt een makkie. Het begon ook als een makkie. Maar ook Brechtje kreeg het steeds moeilijker na een week. Ik herken dat allemaal zo goed. Van ieder ding wat je dan voelt wil je weten wat het betekent. Je rent 100 keer naar de wc om de stand van zaken daar te bekijken. zenuwslopend.
Op 4nov mochten we testen. Eigenlijk mochten we in de ochtend testen maar Brechtje moest al heel vroeg werken dus we spraken af dat ze na haar werk zou komen. Die uren duurde helemaaaaaaaal niet lang.....
Ik dacht iets aan Brechtje te zien toen ze binnen kwam lopen. Een soort van rust. Maar ik weet tijdens dit hele traject helemaal niks zeker dus we spraken uit dat het meestal niet lukt de eerste keer, dat dat helemaal niks betekende en we er vanuit moeten gaan dat de eerste poging mislukt. Brechtje, germ, had al uren haar plas opgehouden omdat ze bang was dat hij anders te verdund zou zijn. Dus niet eerst even wat drinken maar meteen met de 4 testen (je kan niet zeker genoeg zijn vond ik) naar het toilet. Dan samen een minuuTJE wachten. Heb nog nooit mijn hart zo hard voelen kloppen. Terwijl ik dit typ voel ik het gewoon weer. Ik mocht de test omdraaien....... 2 streepjes! Maar.......Brechtje je bent zwanger!!!! Dit heb ik denk ik wel 100 keer geroepen. Ik kan hier niet op papier zetten hoe dit voelde en nog steeds voelt.
Ondertussen hebben we 2 echos gehad en is ze bijna 13 weken zwanger. Het is een rollercoaster maar wel een fantastische.
Ga proberen alle memorabele momenten toch hier weer even bij te houden. Dat is toch verrrekes leuk om later terug te lezen.
Nu eerst volop genieten van Brechtje, haar gezin en van "Ons Rietje"
Reacties
Een reactie posten