C'est la vie....

De elfde heb ik voor het laatst iets geschreven...ik ben er dus al weer snel bij.

Dat komt omdat precies 10 dagen later ons rietje is geboren...uh, onze lieve, knappe Vie bedoel ik.

Ik zit nu buiten onder de parasol terwijl ze naast mij op de loungebank ligt te slapen...en te hikken zo te horen. Jan wil haar zo snel mogelijk kennis hebben laten maken met zijn "buitenleven"in zijn zwembroek en zijn Jancuzzi. (Verzin ik niet he..hangt echt een bordje boven een badkuip met Jancuzzi erop).

Wat een belachelijk wonder is het toch ook he. Ik heb eens op mijn gemak al mijn blogs terug zitten lezen. Ik had dus echt nooit gedacht dat ik ook nog eens blog zou typen over de geboorte van ons kind....

Ik sliep, zeker na de uitgerekende datum, echt heul slecht. Ik had een speciale beltoon voor Brechtje ingesteld zodat ik niet meer 20 keer per dag een meter de lucht in zou springen als ik gebeld werd. 

Jan en ik spendeerde vooral veel uurtjes aan het water samen met de hond. Op een luchtbed liggen wachten op dat ene telefoontje. 

Ik had daardoor ook veeeeel te veel tijd om na te denken. Want alle regelzaken had ik natuurlijk al super snel gedaan en ik kon dan ook niet meer dan gewoon te af te wachten. Maar ineens sloegen ook paniek en twijfel toe. Ik bedoel, we zijn 6 jaar bezig geweest. Dan moet dit toch wel het hoogtepunt van je leven worden...wat als het dat niet is....wat als ik toch niet z'on goede moeder ben als dat ik dacht....wat als alles verandert tussen Jan en mij. Daarom dan ook heerlijk wanneer ik Brechtje belde met deze twijfels ze dan zei: 'bietje laat met je twijfels, garantie tot aan de deur" . Dan moest ik weer lachten en zakte het gelukkig ook weer. 

Iedere dag had ik contact met Brechtje. Ook de 20e. Nog steeds alles rustig. We spraken toen af bij de financien die ochtend. Even gezellig wat eten en met de kinderen spelen. Nothing on the hand. 

Om half 8 kregen we een berichtje dat ze toch wel wat druk voelde....Tas checken, maxi cosi checken...wat the fuck hebben we nog meer nodig? Ff rustig aan....misschien is niks....maar misschien ook wel natuurlijk....ik loop wel ff een controle rondje.

En wat duurde het langgggggg voordat brechtje iets liet weten. In werkelijkheid waren het drie kwartier. Brechtje mocht weer naar huis. Ze verloor wat vruchtwater maar het kon nog wel 48 uur duren. 

Om half elf trok ik dan toch maar mijn pyjama aan om naar bed te gaan. Toen ineens dat andere deuntje op mijn mobiel afging. "Kom toch maar naar het ziekenhuis, het is begonnen". 

Vie Regina Vorstenbosch is om 3.36 uur geboren. We hebben haar geboren zien worden uit deze geweldige en krachtige vrouw. Brechtje heeft bij haar eigen kinderen niet echt weeen gehad en had al eens uitgesproken dat ze die best wel eens mee wilde maken..... nou, here you go. Het was een heftige bevalling voor Brechtje....een die ze niet eerder heeft gehad. De verloskundige gaf aan dat ze iets moest loslaten wat niet van haar was. 

Wat was het mooi om erbij te zijn.... ik had de hand van Jan vast en ook die van Rob die vol bewondering naar zijn vrouw keek. Zowel Jan als Rob hadden voor het eerst even geen foute grappen. 

Vie werd in bad geboren. Ik mocht haar omhoog halen uit het water om haar eerste hap adem te nemen. 

Daarna liep alles zoals het hoorde te gaan. Ik maakte me van te voren veel zorgen over "het goude

 uurtje", de hechting tussen mij en haar, de rol van Brechtje en die van mij etc. Heb er zelfs vaak wakker van gelegen. Maar alles ging precies zoals het hoorde te gaan. Ik heb haar vanuit het water aan Brechtje gegeven. Zowel Brechtje als Vie moesten een moment hebben om hiervan bij te komen. Brechtje had al haar kracht moeten gebruiken voor deze bevalling. Vie heeft nog een tijd vastgezeten aan de placenta, ook toen de placenta al geboren was.  Het mooiste en meest ontroerende aan de hele ervaring vond ik het moment toen Brechtje Vie aankeek en zei: "Het word nu tijd dat ik je loslaat en dat je naar je mama gaat". Ik heb toen de navelstreng doorgeknipt en ik kreeg Vie in mijn armen. De cirkel was rond.

Rob heeft de kinderen van Brechtje nog opgehaald om te komen kijken. Ze waren super trots en blij om Vie in het echt te zien. Na een pa uurtjes mochten/moesten we alweer naar huis. Bij de auto grapte we nog: "Nou bedankt voor alles, het ga jullie goed, en bedankt war".... dat zou wat zijn zeg.

Want ook al ben ik niet bevallen had ik toch enorme kraamtranen. En die kraamtranen gingen vooral over Brechtje. De doula had een filmpje gemaakt van de bevalling met een nummer waar ik vanaf die dag nooit meer normaal naar kan luisteren. Ellie goulding, how long will i love you. Het filmpje was 10 sec bezig en ik ben 3 dagen niet meer gestopt met brullen. Het was dankbaarheid naar Brechtje, respect voor haar enorme kracht, afscheid van onze reis, onzekerheid over het moederschap, verliefdheid op die kleine Vie, paniek, etc etc. Wenne jankerd he. 

Daarnaast, en daar moeten mensen helemaal om lachen, was ik bang dat Bella ongelukkig zou worden. Ik wil ginne hond met een depressie he. 
De eerste dagen moest Bella niet veel van Vie hebben maar gelukkig komt ze nu regelmatig in de buurt liggen. Vooral de poepluiers vind ze heerlijk om te ruiken. 

Ondertussen moeten we wel echt verrrekes veel regelzaken afwerken. Je loopt tegen zoveel gesloten deuren aan...gezag, adoptie, verzekering, kinderbijslag, consultatie bureau etc. Brechtje en Rob blijven een hele tijd de wettelijke ouders. Vie heeft dus ook hun achternaam en Rob moest haar dan ook aan gaan geven bij de gemeente. Gevoelsmatig vind ik het eigenlijk niet eens zo vervelend. Ze voelt niet minder als onze dochter omdat ze een andere achternaam heeft. Maar het is wel veel om mee bezig te zijn en over na te denken terwijl je met andere dingen bezig wil zijn. Er mag nog zoveel verbeterd worden op gebied van draagmoederschap in Nederland. 

Wat ik ook nog echt wil zeggen is hoe dankbaar ik ben voor alle lieve mensen om ons heen. Want wat heeft iedereen ongelooflijk veel met ons meegeleefd. We hebben zoveel lieve woorden ontvangen, bezoekjes, kaartjes, berichtjes. Zelfs van mensen die ons niet echt goed kennen maar wel ons verhaal meegekregen hebben hebben ons kaartjes gestuurd met super lieve woorden. We werden dus ondergedompeld in liefde. Dikke vette dank je wel allemaal!

Het lijkt me leuk voor Vie om zo regelmatig wat te schrijven zodat ze later alles kan lezen...er om kan lachen, huilen en zich schamen voor haar ouders ;-) 

                                                                Hier zèk