Het leven is een feestje, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen.........GADVERDAMME

Dat is verdorie lang geleden. Ik heb gewoon de behoefte niet gevoeld om een stukje te schrijven. En daarnaast is het ook gewoon niet leuk om te lezen als iemand eigenlijk alleen maar wil klagen en vloeken. Volgens mij zijn mijn stukjes redelijk leuk om te lezen omdat ik ze ook wat afwissel met wat humor en de nog leuke dingen die ik meemaak. Een opsomming van gebeurtenissen en alleen maar emotionele en zware onderwerpen vind je wel in de Margriet of de Vriendin of zo. Daar kom ik trouwens ook nooit doorheen. Want de blogs die ik geschreven heb weerspiegelen ook wel gewoon hoe ik ben. Kutdag, kutweek, maar er gebeuren altijd leuke dingen. Daarnaast moet ik trouwens ook wel. Als Jan wakker word (meestal om 6.30 uur in de ochtend) staat meneer meteen aan. Ik heb talloze filmpjes gemaakt, lachend in bed, waarop hij uit bed springt en 100 keer in zijn handen wrijft; zijn teken dat hij zin heeft in de dag. Dan hupst hij op neer door het huis en doet fluitend klusjes en plant zijn dag en kan dan ook echt zin hebben in de dag. Al is het een suffe maandag waarop het huis gepoetst moet worden. (Nou ja moet....dan moet dan van mij. Niks leven in het moment, gewoon plannen en alles netjes bijhouden verdomme) Het leven is een groot feest voor Jan en al heb ik een rotdag kan ik er niet onderuit om in ieder geval een paar keer te lachen die dag, hoe hard ik mijn gezicht ook in de plooi probeer te houden. Meestal bereid hij zijn grapjes zorgvuldig voor en wacht dan op het juiste moment om ze te vertellen. Soms moet ik gewoon om hem lachen wanneer hij dit juist niet wil. Deze week in de auto; mijn humeur was verschrikkelijk en Jan was volop over zijn werk aan het vertellen. Ik probeer dan zo goed mogelijk te luisteren. We hadden het over zwangerschappen in de jeugdzorg en dat dit onderwerp wel een zwaar onderwerp is geworden. Zeker als deze zwangerschap 9 van 10 keer niet het goede moment is, ze er dan ook zeker niet altijd blij mee zijn en ze het vaak moeilijk vinden om slechte gewoontes te laten. Een abortus is dan vaak ook onderwerp van gesprek. (nog moeilijker) Ik staar ondertussen naar de weg en mijn humeur word er niet echt beter van. Tot het moment waarop Jan zegt; misschien is het in sommige gevallen wel beter als ze het kindje apporteert. Ik wilde net een slok gember/citroen water nemen (blijkt te helpen bij het reinigen van je lichaam, maar gadverdamme wat een gore drab is dat), en spuug zo het gezonde mengsel over mijn stuur. Jan was zich van geen kwaad bewust en ik zag alleen maar voor me dat ze het kind weg gooide en er weer achteraan rende om hem op te pakken en steeds als ik gestopt was met lachen begon ik weer. Zo werd een zwaar onderwerp ook weer even wat lichter.
Versprekingen zijn altijd leuk. Toen ik nog werkte (geloof me, werken is echt heerlijk!Stop met fucking klagen) gooide ik standaard 2 woorden door elkaar en heb het ook bijna nooit goed gezegd, al kwam ik er soms wel mee weg als ik maar snel genoeg door praatte. In de hulpverlening is een onderwerp van gesprek altijd afstand en nabijheid. Een weg waarin je soms dicht naast je cliënt staat en soms erg hard je best moet doen om weer in contact te komen. We zeggen daarom ook vaak de woorden aantrekken en afstoten... --> nu........draai de woordjes aan en af om........................................................... --> juist.

Ik ben wel een beetje afgeweken van waar deze blog eigenlijk over gaat. Om eerlijk te zeggen wilde ik voor mijn klaagzang ook eerst even wat leuks vertellen. Dus nu komt het dan he.....
In Tilburg zeggen ze; Alst Kut is dan moette gewon Kut zeggen..........> KUT!
We zijn ondertussen weer een hele tijd verder. Dit betekent ook weer een paar terugplaatsingen die niet gelukt zijn, ontelbare echos's, hormonen, bloedingen, slecht nieuws op het gebied van draagmoederschap etc. En we zijn dus eigenlijk nog steeds op dezelfde plek als alle andere blogs die ik geschreven heb. Ik ben ondertussen alleen op een punt gekomen waarop ik merk dat ik nu verbitterd begin te raken. Waar ik dacht dat mijn elastiek oneindig kon blijven rekken, blijkt dit niet zo te zijn.
Ik heb nu al 8 keer een zin getypt waarin ik wilde vertellen hoe ik me voel. Dat is meteen ook zo ingewikkeld. Want het is van alles door elkaar, en eerst kon ik ze allemaal nog goed op een rijtje zetten en dingen relativeren, Ik probeer het: Ik voel me moe, (mijn lichaam is zo op), Ik voel me soms onzeker (Dingen volhouden is moeilijk omdat er steeds lichamelijk dingen tussendoor kwamen waardoor ik alles af moest breken. Nu blijf ik in de wachtstand omdat ik het moeilijk vind om weer aan iets te beginnen wat ik niet af kan maken). Ik voel me schuldig (omdat mijn "gedoe" z'on invloed heeft op mijn relaties en vriendschappen). Ik voel me nutteloos (ik werk nog steeds niet en de vloer word ook niet meer schoner dan hij al is) Ik voel me vooral gefrustreerd. Over ALLES. Natuurlijk over de situatie waarin we zitten en de weinige invloed die ik daarop kan uitoefenen. Maar ook vind ik ineens zoveel dingen irritant! Vrolijke buurvrouw die haar ramen staat te wassen en naar me zwaait....irritant. Mensen die leuke uitjes op instagram zetten.....irritant. Mensen die klagen over hun kinderen/werk/grote teen.....irritant. Natuurlijk helemaal niet terecht. En als ik een moment van bezinning heb kan ik me dat allemaal heel goed bedenken. Maar op andere momenten (en helaas heb ik die nu regelmatig) dan denk ik alleen maar; Rot opppppppp.....
Het duurt ook allemaal nog zo lang en dat blijft ook maar in mijn kop zitten. Want of het nu allemaal lukt of niet, mijn baarmoeder zal er sowieso ook nog uit moeten. Die prachtige ritssluiting in mijn buik mag dan weer open en ook daarvan zal je weer moeten herstellen. Hopelijk met een kindje en kan je dat in alle geluk doen.....anders moet je godsakker daarnaast ook nog eens gaan rouwen.

Ik zit nu weer in een traject met een hoop hormonen. Mensen vragen me; moet je er niet mee stoppen, Kim? (rot oppppp) Nee, heus best een goede vraag. We hebben nog 3 embryo's in de vriezer. Deze ga ik dus never nooit weg gooien. Ik heb me daar verdorie door wel 50 naalden moeten laten prikken, punctie moeten doorstaan etc. Deze gaan 100% zeker niet de prullenbak in. Dat betekent dus dat we de komende maanden aan de slag gaan met deze terugplaatsingen. Ondertussen word ik ondersteunt door een acupuncturist. Jazeker, je leest het goed..... zo'n mevrouw die naalden in mijn lichaam prikt. Ik heb eerder verteld hoe groot mijn angst voor naalden is (zie eerdere blog). En nu BETAAL ik die mevrouw gewoon om VRIJWILLIG mijn lichaam onder de naalden te zetten. Ik wil niet overdrijven, maar als je een omschrijving zoekt voor het woord moedig, of dapper, of superheld, dan weet ik zeker dan mijn naam daarin voorkomt. Daarnaast slik ik me gek met allerlei supplementen, anti oxidanten shizzle enzo. Ik weet allemaal niet of het helpt...misschien allemaal onzin, maar ik wil gewoon het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb wat ik kan doen. Blijkbaar is het heel belangrijk in Balans te zijn, je lichaam te reinigen, te zorgen voor een goede doorbloeding etc. Daar doe ik nu dus alles aan. Namaste motherfuckers.

De eerstvolgende terugplaatsing zit er op korte termijn al aan te komen. We richten ons dus nu helemaal daarop.
Met die prachtige drie R'en. Rust, reinheid en regelmaat (😷) (blogspot.com heeft helaas geen kotspoppetjes) ga ik dit jaar helaas niet carnavallen. Jan gaat dus alleen op sjaanternel. Hopelijk kan ik volgend jaar oma inschakelen om onze kleine daar te droppen voor de carnaval ;-) ALAAF!

Nou lieve mensen, zoals altijd sluiten we af met een wijsheid.... (nou ja, soms is het wijs....in ieder geval van toepassing op deze blog)
Tot snel!

irst ikke èn de rèst kan stikke!