fijnfisjevie!

 Nou, ondertussen heb ik al 4 keer geprobeerd om een blog te schrijven. Als je net je kiel uittrekt dan zal het komende stukje ook een beetje gek lezen....maar dit was dus nog in november ;-)

Gekke combinatie. Ik kijk naar de kerstboom en Jan naar het WK. Beide kloppen niet helemaal voor de tijd van het jaar. Al vind ik dat je de kerstboom niet vroeg genoeg kan zetten. En hé, Vie is 4 maanden he jongens. Die maakt zich alleen maar druk wanneer ze haar volgende fles krijgt en of haar vader haar niet steeds te hoog in de lucht gooit (ook echt niet goed voor mijn hart, kappuh dus Jantje V.!)

Ik heb net een mail gekregen van alle foto's en filmpjes die de doula gemaakt heeft tijdens de bevalling. Niet gedacht dat ik ooit blij zou zijn met een doula, maar ben haar toch erg gaan waarderen en ben al helemaal super blij met de foto's en filmpjes. Want op het moment supreme had je een kanon naast me kunnen afschieten, ik was compleet in een andere wereld. Zo gaaf om alles nogmaals te herbeleven door naar die foto's en filmpjes te kijken. Ik weet eigenlijk niet of ik dat vorige keer ook al gezegd had, maar ik heb een soort liefde voor Brechtje gekregen die ik echt voor niemand heb. Een ander soort liefde. Voor mij ook redelijk onverklaarbaar maar wel heel fijn. Ik had haar daarom ook opgegeven als kerstengel via het Brabants Dagblad omdat ik weet dat ze het geweldig vind om in het middelpunt van de belangstelling te staan :-) Toen ik haar vertelde dat ze was uitgekozen van alle inzendingen en dus kerstengel van het jaar 2022 zou zijn, spuugde ze haar thee bijna over de tafel. Maar, ik moet zeggen dat het echt een mooi moment was voor ons beide en ik was blij dat ik dit met haar kon delen en we vol trots over ons verhaal konden vertellen. 

Vorige blog heb ik geschreven over de bevalling. Dat was voor ons het makkelijkere gedeelte. ( Brechtje zal nu hardop zitten lachen met misschien een middelvinger erbij....pff makkelijke deel). Daarna moest ik mijn dochter gaan leren kennen. Als ik nu "mijn dochter" zeg dat voelt dat ook helemaal zo. Maar dat voelde zeker niet vanaf het begin zo. Ik heb me na de bevalling even verloren in een pak wolken...en helaas geen roze. Ik wist zeker dat ik er echt vanaf was toen ik tegen Vie zei "kom maar naar het vrouwtje".  Shit, heeft iemand dit gehoord?      

Ik vind serieus dat hier ook wel over gesproken mag worden. In mijn geval voelde ik me ook nog eens dubbel zo lullig dat die roze wolk ontbrak....driedubbel zelfs.

Ten eerste had Brechtje echt geleden tijdens de bevalling en kon haar bed niet uitkomen van de pijn. Daarnaast leefde iedereen zo met ons mee en overlaadde ons met kaartjes, berichtjes, versieringen etc. Iedereen verwachtte alleen maar opluchting en blijdschap. En ik was me alleen maar aan het bedenken waarom ik hier 7 jaar mee bezig was geweest. Ik vond haar super schattig hoor en ik deed alles wat ik moest doen. Maar ik voelde die band nog niet....die band waar iedereen over sprak...die onvoorwaardelijke liefde...het moedergevoel. 

Met Brechtje bespreken vond ik toen ook wel lastig. Jezus, kunde toch niet maken.... Ik moest meteen aan de grap "garantie tot de voordeur"denken. 

Uiteindelijk hebben we alles kunnen bespreken hoor en niemand vond het stom of raar. En als vonden ze dat wel...het was toch echt hoe het was. 

Nu is het ineens al carnaval en die ukkepuk van ons alweer bijna 7 maanden oud. Jaaaaaa, het gaat snel ja. 

En waar ik in het begin vooral zelf mijn weg moest vinden ben ik nu veel meer bezig Vietje haar weg te volgen. Want dat is een verrekes leuke weg. Ik typte in bovenstaande stuk dat ik haar schattig vond...dat was ze zeker. Nu is het alleen zoveel leuker. Ik heb haar leren kennen en zij mij. En ze is niet alleen schattig, maar ook grappig, intelligent, leergierig en ze geloof me; ze kijkt dwars door je ziel heen. 

Hoe hard ik moet lachen wanneer ze in de ochtend recht in de babyfoon kijkt en ineens super nep gaat hoesten om te kijken of ik dan reageer. Op de achtergrond hoor ik Bella in haar mand zuchten...die went maar niet aan de ochtenduren en blijft voortaan regelmatig beneden liggen om weer naar boven te vertrekken wanneer we om 06.00 uur naar beneden komen...ook zuchtend trouwens. 

Vie is zo nieuwsgierig naar alles. Wat heerlijk is het toch om nog alles te willen ontdekken, de wereld zo mooi te vinden en te genieten van alle kleine dingen. Al die stomme volwassenen zijn dat toch ergens verleerd. Ik hoor daar ook bij hoor. Gelukkig verplicht z'on kleine ukkepuk in huis je om dat juist wel te doen. Je tempo aanpassen, de wereld door haar ogen te zien. Het heeft bij mij echt even geduurd maar dit begint steeds meer te komen. 

Ik kan de afgelopen 7 jaar vertellen aan iedereen die het wil horen. Alle leuke, verdrietige, vieze details. Maar het is maar een verhaal. Het "standje"waarin ik gestaan heb heeft me echt goed gediend afgelopen jaren. Ik ben niet ingestort, ik ben niet vereenzaamd, onze relatie heeft het overleefd en ik ben niet depressief geworden. Maar toen mijn baarmoeder verwijderd was, Vie werd geboren en we vanaf toen dus zouden moeten gaan genieten, kreeg ik het ineens zo enorm zwaar en werd toen neerslachtig. Wederom met een schuldgevoel omdat we nu alles hadden waar we al die jaren voor geknokt hadden. Ik begrijp nu dat dit juist het meest logische moment was en heb ook meteen hulp gezocht en die ik nog steeds krijg. 

Wat is het toch moeilijk he om bepaalde dingen te voelen en te accepteren en enorme verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel en ego naast te neer te leggen. Dat betekent zelfs dat ik soms de wat "zweverige kant" op ben gegaan. Maar dat geef ik nog steeds niet graag toe ;-) 

Jan is 5 maanden vrij geweest toen Vie is geworden.....je leest het goed, 5 maanden! En het was natuurlijk hoogzomer toen Vie geboren werd. Jan heeft al deze emoties allemaal nooit gehad. Die zat meteen in zijn rol. De beste combi: vrouw thuis, eindelijk een kindje en in je jancuzzi liggen in je oranje zwembroek. Jan wil er nog wel 3 ....graag wel verwekt eind oktober...

Alles is de eerste keer...en dat is toch wel bijzonder, eerlijk is eerlijk. Eerste kerst, eerste oudjaar, eerste carnaval. En Vie geniet overal van. Waar ze de eerste 5 maanden vooral van rust hield, wil ze nu zo veel mogelijk naar buiten en nieuwe dingen zien. We hebben haar op zaterdag meegenomen naar een kindercarnavalsmiddag in het centrum. Ik vond dat best een beetje spannend. Al helemaal omdat we blijkbaar net het tijdstip uitgekozen hadden dat de prins voorbij kwam en de straat ineens propvol stond en ik met de kinderwagen overal vastliep. Ook kreeg ik van sommige mensen (rotjeugd! En dan bende oud hoor) commentaar: "Je loopt hier toch niet met een kinderwagen ".... En dan ook nog stug blijven staan. Gelukkig kirde Vie van plezier en dat gaf mij wat zelfvertrouwen om die rotjeugd over hun vieze sneakertjes heen te rijden met de kinderwagen... oeps, sorry, ben zo onhandig!

 Vie heeft genoten! Ze vond alles leuk! En gelukkig werd het daarna een stuk rustiger en was iedereen helemaal gek op Vie. 

Jan word oud. 

Grapje, daar komt wel een uitleg bij ;-) Voor het eerst heeft Jan ook niet achter de bar gestaan met carnaval. Hij wilde lekker thuis zijn en naar de kendercarnaval.... Van Jan de barman naar Jan de huisman. Morgen word hij dan ook alweer 39 jaar. Voor alle mensen die hem nog van le clochard kennen: Ja, zo oud zijn jullie al ja.  Maar toch...als ik hem in zijn carnavalspekske zie genieten in de stad dan weet ik zeker dat die barman er ergens nog wel inzit...en dan hoop ik ook!

Ik heb echt te lang niks geschreven en wil door blijven schrijven. Maar ik ga het toch in stukken hakken. Ik haak af als het verhaal te lang is....ook al heb ik het geschreven ;-) 

Dus, echt waar, tot snel!

Liefs 

Noar wie zuttie d'n oard hebbe denkte gij???