Het is al even geleden sinds ik de laatste keer wat geschreven heb.
Dat betekent voor mij dat het even niet goed ging en ik zo weinig mogelijk geconfronteerd wil worden met alles. Ik ren er niet voor weg maar ik probeer wel zoveel mogelijk te relativeren.
Ik moest zelf ff teruglezen wat ik als laatste geschreven had. Maar ik zie dat ik daar volle goede moed begon aan een nieuwe poging.
This is what happened:
Deze keer gingen de spuiten voor mijn IVF wonderbaarlijk goed. Of die korte EMDR nou heeft geholpen, of ik er gewoon aan gewend ben geraakt, maakt me eigenlijk niet uit. Ik ga voortaan heel stoer met mijn twee spuiten zitten, alsof ik een cowgirl ben met 2 pistolen, en binnen 1 minuut zitten ze er beide in. Ondertussen check ik zelfs mijn telefoon nog even. Hoe stoer ben ik...
Ik was wel echt heulllll erg bang voor de punctie. Ik vond de laatste twee puncties een soort van marteling en zag er dan ook als een berg tegenop. Omdat ik niet terug mag rijden vanuit Amsterdam na de punctie, gingen mijn schoonouders mee. Onbewust maken zij die dag ook wat dragelijker...
Jan moest die dag ook zijn "aandeel" inleveren. Het blijft toch ook lopende band werk he....al die mannen met een potje in de wachtkamer. Jan was aan de beurt en ik moest wachten met mijn schoonouders. Mijn schoonvader zat een of ander wetenschappelijk magazine te lezen toen hij mij aankeek en aangaf dat het eigenlijk best vreemd was dat zijn zoon de kamer ernaast zat te masturberen...... daar kon ik het alleen maar mee eens zijn.
Ondertussen liepen mijn zenuwen toch wel op. Toen we binnen werden geroepen word je eerst op een bed gelegd in een andere kamer waar je moet wachten totdat je word opgehaald voor je ingreep. Er lag daar ook een andere man te wachten. Die snurkte zo hard dat ik wel moest vragen wat hij aan medicatie gekregen had en of ik dan heel alsjeblieft hetzelfde zou mogen krijgen als hij. De verpleegkundige gaf lachend aan dat ik dat ook kreeg. Hmm.... hoe heerlijk zou het zijn als ik door de punctie heen zou kunnen slapen. Daar krijgen ze van mij een fucking medaille voor.
Een half uur na inname van de medicatie kreeg ik helaas niet de behoefte om heerlijk in slaap te vallen. Stressend vroeg ik Jan of hij alsjeblieft kon vragen of ik nog meer mocht hebben, wat dan ook! Ik wil verdomme ook van de wereld af zijn. Maar ik kreeg niks meer bij, het zou echt nog moeten gaan werken. Van het uur daarna heb ik alleen nog maar vage herinneringen☺
Ik kreeg daarna te horen dat ze nog nooit zo'n leuke punctie bij iemand gedaan hadden. Van te voren had ik afgesproken dat ik muziek zou downloaden die ik dan tijdens de punctie mocht afspelen om hopelijk wat rustiger te worden. Nou, dan heb ik blijkbaar gedaan. Maar dat niet alleen. Ik heb alle nummer zo hard mee gezongen dat ze het door het halve IVF centrum hebben kunnen horen. Vooral bij de stukjes waar ik wel pijn had raakte ik prachtige hoge noten...
Duncan Laurence..."loving you is a losing game"...AAAHAHA...OOOWHOWHOH....
Destiny child survivor (ja ik weet het) ... i'm a surVIVOR...i;m gonna MAHHAAKE it....
Alle mooie momenten moet je vastleggen.....dus naast mijn prachtige repertoire had ik in de uitslaapkamer ook nog eens een stuk of 30 selfies gemaakt in verschillende poses en met prachtige duckfaces! Deze had ik zelfs gepost (en ik zet nooit iets op social media over onze kinderwens op deze blog na...dus un bietje vreemd was dit wel)
Ja, het was een geslaagde punctie! Un verrekes goeie deze keer.
Het was een goede oogst. We hadden uiteindelijk 1 verse embryo en 5 cryo's. Dat was goed nieuws omdat we in Tilburg steeds geen cryo's hadden en nu dus 5! Toch gingen we wel voor de verse terugplaatsing. Nu was namelijk de perfecte timing. De myomen groeide wel weer wat na de laatste operatie maar nog niet zorgwekkend. Er was in ieder geval nog niet zoveel ruimte in mijn baarmoeder geweest als nu. Ook was de verse embryo een mooi gedeelde embryo (8 cellig) en was perfect voor de terugplaatsing. Ze maakte het in Amterdam ook allemaal net wat meer officieel dan in Tilburg. Zo werd er een echo gemaakt voor de terugplaatsing en kon ik op een scherm meekijken waar hij teruggeplaatst werd. Ook kreeg je een afdruk mee van de echo waarop je goed kon zien waar de embryo geplaatst werd. We gingen met een goed gevoel weg.
Toch ook hier weer lopende band werk..... Er staan de hele ochtend allemaal terugplaatsingen gepland. Je moet met een volle blaas een embryo terugplaatsen dus we zitten in de wachtkamer allemaal op en neer te wippen.
Toen ik klaar was ben ik meteen naar de wc gerend ( sadistisch genoeg zit die dus in de wachtkamer). Toen ik uit de wc kwam kreeg ik vooral wat bozige, jaloerse blikken. Dus nog lekker 2 glaasjes water uit de watercooler laten kletteren voordat ik ging. Succes allemaal!
De weken daarna waren alles behalve prettig. Ik had verwacht me goed te voelen, rustig. Maar anders dat vorige keren werd ik deze keer neerslachtig, grieperig, alsof ik alles niet helemaal bewust meemaakte. Het ging allemaal een beetje langs me heen en voelde me zo niet lekker in mijn vel zitten. Wel kreeg ik allerlei zwangerschapsdingetjes. Mijn borsten deden pijn, mijn ongesteldheid bleef uit, in was misselijk in de ochtend etc. Sommige dingen horen bij de hormonen die je 6 per dag moet nemen dus ik probeerde ook niet te hard te hopen. Maar onbewust voerde ik ineens een gesprek met Jan over hoe we het mensen zouden vertellen dat we zwanger zijn. Tot op de dag van de test in Amsterdam was in niet ongesteld geworden. Onze hoop was dan ook flink gegroeid. Een goede embryo, een redelijk schone baarmoeder, niet ongesteld geworden....
Om 9 uur bloed laten prikken. Om 14.00 uur werd ik gebeld...ik hoorde het al meteen aan haar stem. Ik was niet zwanger. Ik vroeg nog, ondanks ik het antwoord al wist, of ze het wel heel zeker wist en er geen kans bestond dat het misschien nog vroeg was om te testen etc. Maar het stond vast dat het niet gelukt was. We waren intens verdrietig. Meer nog dan vorige keren. Ik denk omdat het opnieuw een tegenslag is en we richting het einde gaan maar ook omdat we de meeste hoop op deze keer hadden liggen. We hebben een moeilijke periode gehad. Ik was ook veel boos. Wat een vervelende emotie om te hebben. Ik kon niks hebben van niemand niet. Ik was boos op mensen die wel zwanger waren, of als ik vond dat iemand te weinig naar hun kind omkeek, of wanneer iemand mij adviezen porbeerde te geven en gerust wilde stellen dat alles wel goed kwam. Alles was verkeerd. Daarna kwamen ook nog eens flinke bloedingen en zag ik het helemaal niet meer zitten.
We zijn nu een paar weken verder en het is allemaal wat gezakt. Ik kan nog steeds niet goed naar programmas kijken die nu op tv zijn over de kinderwens van koppels. Maar ik lach, ga leuke dingen doen en heb weer opnieuw wat hoop opgebouwd.
Afgelopen week ben ik om de dag naar Amsterdam geweest. Er is nog ruimte in mijn baarmoeder voor een terugplaatsing. Die zal dan ook binnenkort volgen. Ik hoop dat mijn baarmoeder het gaat redden om zelf de terugplaatsingen te doen. Dus fingers crossed dat die krengen niet gaan groeien.
Na deze pogingen zal het helaas voor ons afgelopen zijn. Mijn lichaam is dan op en ik moet zeggen dat het psychisch dan ook wel klaar is. Mijn leven is de afgelopen 2 jaar een stuk kleiner geworden. Niet werken is de grootste oorzaak daarvan maar ook dat ik vaak dingen af moet zeggen omdat het me lichamelijk en soms psychisch niet lukt. Ik heb wel geleerd om voor mezelf te kunnen kiezen. Ik kan niet verwachten dat iedereen alles begrijpt maar heb het dan ook opgegeven dat ik wil dat iedereen het begrijpt en meeleeft.
Anyway.....de zon gaat deze week schijnen. Dus; spullen in de auto, hond erin, goei boek mee en op naar de camping om daar te genieten van de laatste mooie zomerdagen.
En genieten kunnen we daar:
a-ge oewèège nie kietelt, hè de nôot niks
Dat betekent voor mij dat het even niet goed ging en ik zo weinig mogelijk geconfronteerd wil worden met alles. Ik ren er niet voor weg maar ik probeer wel zoveel mogelijk te relativeren.
Ik moest zelf ff teruglezen wat ik als laatste geschreven had. Maar ik zie dat ik daar volle goede moed begon aan een nieuwe poging.
This is what happened:
Deze keer gingen de spuiten voor mijn IVF wonderbaarlijk goed. Of die korte EMDR nou heeft geholpen, of ik er gewoon aan gewend ben geraakt, maakt me eigenlijk niet uit. Ik ga voortaan heel stoer met mijn twee spuiten zitten, alsof ik een cowgirl ben met 2 pistolen, en binnen 1 minuut zitten ze er beide in. Ondertussen check ik zelfs mijn telefoon nog even. Hoe stoer ben ik...
Ik was wel echt heulllll erg bang voor de punctie. Ik vond de laatste twee puncties een soort van marteling en zag er dan ook als een berg tegenop. Omdat ik niet terug mag rijden vanuit Amsterdam na de punctie, gingen mijn schoonouders mee. Onbewust maken zij die dag ook wat dragelijker...
Jan moest die dag ook zijn "aandeel" inleveren. Het blijft toch ook lopende band werk he....al die mannen met een potje in de wachtkamer. Jan was aan de beurt en ik moest wachten met mijn schoonouders. Mijn schoonvader zat een of ander wetenschappelijk magazine te lezen toen hij mij aankeek en aangaf dat het eigenlijk best vreemd was dat zijn zoon de kamer ernaast zat te masturberen...... daar kon ik het alleen maar mee eens zijn.
Ondertussen liepen mijn zenuwen toch wel op. Toen we binnen werden geroepen word je eerst op een bed gelegd in een andere kamer waar je moet wachten totdat je word opgehaald voor je ingreep. Er lag daar ook een andere man te wachten. Die snurkte zo hard dat ik wel moest vragen wat hij aan medicatie gekregen had en of ik dan heel alsjeblieft hetzelfde zou mogen krijgen als hij. De verpleegkundige gaf lachend aan dat ik dat ook kreeg. Hmm.... hoe heerlijk zou het zijn als ik door de punctie heen zou kunnen slapen. Daar krijgen ze van mij een fucking medaille voor.
Een half uur na inname van de medicatie kreeg ik helaas niet de behoefte om heerlijk in slaap te vallen. Stressend vroeg ik Jan of hij alsjeblieft kon vragen of ik nog meer mocht hebben, wat dan ook! Ik wil verdomme ook van de wereld af zijn. Maar ik kreeg niks meer bij, het zou echt nog moeten gaan werken. Van het uur daarna heb ik alleen nog maar vage herinneringen☺
Ik kreeg daarna te horen dat ze nog nooit zo'n leuke punctie bij iemand gedaan hadden. Van te voren had ik afgesproken dat ik muziek zou downloaden die ik dan tijdens de punctie mocht afspelen om hopelijk wat rustiger te worden. Nou, dan heb ik blijkbaar gedaan. Maar dat niet alleen. Ik heb alle nummer zo hard mee gezongen dat ze het door het halve IVF centrum hebben kunnen horen. Vooral bij de stukjes waar ik wel pijn had raakte ik prachtige hoge noten...
Duncan Laurence..."loving you is a losing game"...AAAHAHA...OOOWHOWHOH....
Destiny child survivor (ja ik weet het) ... i'm a surVIVOR...i;m gonna MAHHAAKE it....
Alle mooie momenten moet je vastleggen.....dus naast mijn prachtige repertoire had ik in de uitslaapkamer ook nog eens een stuk of 30 selfies gemaakt in verschillende poses en met prachtige duckfaces! Deze had ik zelfs gepost (en ik zet nooit iets op social media over onze kinderwens op deze blog na...dus un bietje vreemd was dit wel)
Ja, het was een geslaagde punctie! Un verrekes goeie deze keer.
Het was een goede oogst. We hadden uiteindelijk 1 verse embryo en 5 cryo's. Dat was goed nieuws omdat we in Tilburg steeds geen cryo's hadden en nu dus 5! Toch gingen we wel voor de verse terugplaatsing. Nu was namelijk de perfecte timing. De myomen groeide wel weer wat na de laatste operatie maar nog niet zorgwekkend. Er was in ieder geval nog niet zoveel ruimte in mijn baarmoeder geweest als nu. Ook was de verse embryo een mooi gedeelde embryo (8 cellig) en was perfect voor de terugplaatsing. Ze maakte het in Amterdam ook allemaal net wat meer officieel dan in Tilburg. Zo werd er een echo gemaakt voor de terugplaatsing en kon ik op een scherm meekijken waar hij teruggeplaatst werd. Ook kreeg je een afdruk mee van de echo waarop je goed kon zien waar de embryo geplaatst werd. We gingen met een goed gevoel weg.
Toch ook hier weer lopende band werk..... Er staan de hele ochtend allemaal terugplaatsingen gepland. Je moet met een volle blaas een embryo terugplaatsen dus we zitten in de wachtkamer allemaal op en neer te wippen.
Toen ik klaar was ben ik meteen naar de wc gerend ( sadistisch genoeg zit die dus in de wachtkamer). Toen ik uit de wc kwam kreeg ik vooral wat bozige, jaloerse blikken. Dus nog lekker 2 glaasjes water uit de watercooler laten kletteren voordat ik ging. Succes allemaal!
De weken daarna waren alles behalve prettig. Ik had verwacht me goed te voelen, rustig. Maar anders dat vorige keren werd ik deze keer neerslachtig, grieperig, alsof ik alles niet helemaal bewust meemaakte. Het ging allemaal een beetje langs me heen en voelde me zo niet lekker in mijn vel zitten. Wel kreeg ik allerlei zwangerschapsdingetjes. Mijn borsten deden pijn, mijn ongesteldheid bleef uit, in was misselijk in de ochtend etc. Sommige dingen horen bij de hormonen die je 6 per dag moet nemen dus ik probeerde ook niet te hard te hopen. Maar onbewust voerde ik ineens een gesprek met Jan over hoe we het mensen zouden vertellen dat we zwanger zijn. Tot op de dag van de test in Amsterdam was in niet ongesteld geworden. Onze hoop was dan ook flink gegroeid. Een goede embryo, een redelijk schone baarmoeder, niet ongesteld geworden....
Om 9 uur bloed laten prikken. Om 14.00 uur werd ik gebeld...ik hoorde het al meteen aan haar stem. Ik was niet zwanger. Ik vroeg nog, ondanks ik het antwoord al wist, of ze het wel heel zeker wist en er geen kans bestond dat het misschien nog vroeg was om te testen etc. Maar het stond vast dat het niet gelukt was. We waren intens verdrietig. Meer nog dan vorige keren. Ik denk omdat het opnieuw een tegenslag is en we richting het einde gaan maar ook omdat we de meeste hoop op deze keer hadden liggen. We hebben een moeilijke periode gehad. Ik was ook veel boos. Wat een vervelende emotie om te hebben. Ik kon niks hebben van niemand niet. Ik was boos op mensen die wel zwanger waren, of als ik vond dat iemand te weinig naar hun kind omkeek, of wanneer iemand mij adviezen porbeerde te geven en gerust wilde stellen dat alles wel goed kwam. Alles was verkeerd. Daarna kwamen ook nog eens flinke bloedingen en zag ik het helemaal niet meer zitten.
We zijn nu een paar weken verder en het is allemaal wat gezakt. Ik kan nog steeds niet goed naar programmas kijken die nu op tv zijn over de kinderwens van koppels. Maar ik lach, ga leuke dingen doen en heb weer opnieuw wat hoop opgebouwd.
Afgelopen week ben ik om de dag naar Amsterdam geweest. Er is nog ruimte in mijn baarmoeder voor een terugplaatsing. Die zal dan ook binnenkort volgen. Ik hoop dat mijn baarmoeder het gaat redden om zelf de terugplaatsingen te doen. Dus fingers crossed dat die krengen niet gaan groeien.
Na deze pogingen zal het helaas voor ons afgelopen zijn. Mijn lichaam is dan op en ik moet zeggen dat het psychisch dan ook wel klaar is. Mijn leven is de afgelopen 2 jaar een stuk kleiner geworden. Niet werken is de grootste oorzaak daarvan maar ook dat ik vaak dingen af moet zeggen omdat het me lichamelijk en soms psychisch niet lukt. Ik heb wel geleerd om voor mezelf te kunnen kiezen. Ik kan niet verwachten dat iedereen alles begrijpt maar heb het dan ook opgegeven dat ik wil dat iedereen het begrijpt en meeleeft.
Anyway.....de zon gaat deze week schijnen. Dus; spullen in de auto, hond erin, goei boek mee en op naar de camping om daar te genieten van de laatste mooie zomerdagen.
En genieten kunnen we daar:
a-ge oewèège nie kietelt, hè de nôot niks
Reacties
Een reactie posten