Gelukkig heb ik, godverdomme, geen last van hormonen. Alaaf!

Alles is ondertussen weer aan elkaar gegroeid en ben weer redelijk op de been. Ik was het bed in de huiskamer dan ook wel helemaal beu. Bella is nog steeds een beetje boos op me dat ik dat bed niet meer nodig heb....stomme mand.

Even een update hoe alles er nu voor staat. Ik heb een controle in Amsterdam gehad. Omdat er nog veel hechtmateriaal in de baarmoeder achterblijft is het moeilijk om te zien hoe de overgebleven krengen eruit zien. Want de grote vraag s natuurlijk of ze gegroeid zijn of niet. Mijn gynaecoloog (Freek heet hij....maakt het toch wat persoonlijker he.....alhoewel de rest al persoonlijk genoeg is. heeft daarom de eerste week van juni een hysteroscopie gepland. Wederom pijnlijk onderzoek, maar ja, als we nu toch bezig zijn.....

Lieve hormonen, beste hormonen,..hormonen: 

Ondertussen krijg ik heerlijke cocktails...........  hormonencocktails! Die moeten ervoor zorgen dat de rest zijn gemak houdt en dus niet gaan groeien. Mocht dat wel zo zijn, doen we misschien nog even een operatietje tussendoor (zie je hoe luchtig dat klinkt). En dan mogen we eind juli weer gaan ivf'en. Zoals je ziet is het een werkwoord geworden. Wat het hele traject is verdomd hard werken. 

We hebben wel meer vertrouwen in Freek dan we hadden in de artsen in Tilburg. Of dat terecht is moet natuurlijk nog maar blijken. De stagiaires in het VUMC doen het in ieder geval beter dan in Tilburg. De laatste stagiaire in Tilburg is volgens mij huilend naar huis gegaan. Dit knulletje mocht de inwendige echo maken. Voor mij is het te normaal geworden om mijn benen in die stangen te gooien en vond het dan ook geen probleem. Hij kon 1 eierstok niet goed vinden dus adviseerde zijn begeleider hem om de echokop te kantelen, waarop hij het hele apparaat helemaal omhoog stak en ik een meter de lucht in vloog van de pijn. Hij schrok zo dat hij het apparaat liet vallen en werd helemaal wit toen ik riep dat het godverdomme geen joystick was! Zijn begeleider heeft het toen gauw overgenomen. En Houdoe! Koekwaus! 

Ik heb ook nog leuke dingen gedaan afgelopen weken. De momenten waarop het goed gaat en je weer leuke dingen kan doen dan voel je dat je toch nog gewoon meedraait en dat alles "normaal" is. Ik heb heerlijk genoten van een nacht Gent. Meteen zoveel bier gedronken dat ik 2 dagen erna nog naweeën had. Maar ook dat voelde dus heerlijk normaal.

Carnaval kwam ook nog even voorbij. Ik kon helaas niet gaan maar vermaakte me met de optocht op tv....3 uurkes vuraf, en van Jan die het halve piusplein van bier heeft voorzien als barman. Ik had toch een beetje het gevoel weg te zijn geweest als hij midden in de nacht, ruikend naar een fles schrobbeler, naast me kwam liggen en nog een carnavalskraker zong voor het slapen gaan.

Ik geniet ook van de geweldige vriendinnen die vaak laten merken dat ze veel aan me denken en er no matter what voor me zijn. Toch vind ik het moeilijk om veel te moeten missen. Door bloedingen, operaties, hormonen etc ben ik vaak ziek en moet ik leuke dingen missen. Het gevoel blijft dan ook bestaan dat ik een beetje dat ik aan de rand van het veld sta te kijken hoe iedereen een geweldige wedstrijd speelt. Ze zwaaien wel naar me en ben daardoor onderdeel van het team, maar ook weer niet echt. Ik weet niet of dit logisch klinkt...voor mij in ieder geval wel.

Voor de komende weken is het belangrijkste dat de hormonen goed aanslaan. Ik hoop dan ook dat medicatie kan helpen om de bijwerkingen enigszins te verminderen want die zijn hels! 

Nachtzweten, opvliegers, stemmingswisselingen, hoofdpijn etc. Ik moet ook echt een beetje om mijn omgeving gaan letten. Vooral in het verkeer ben ik echt een kenau! Vandaag nog vond ik het nodig om een auto die mij rechts inhaalde een dikke middelvinger te geven. Ik moest ze passeren langs het stoplicht. Normaliter maken de meeste mensen een gebaar dat ik het wat rustiger aan moet doen en daar blijft het dan bij. Deze keer waren deze 2 mannen niet geamuseerd en staken ook hun vinger op. Daar werd ik natuurlijk veel bozer van waarop ze besloten niet meer linksaf te slaan maar achter mij aan te komen rijden. Ook Jan die mij eerst nog hielp met wat extra vingers op te steken werd iets stiller. Ze kwamen naast mij rijden en wilde dat ik aan de kant ging. Ik begon toch bang te worden, vooral toen ik zag dan ook Jan ineens erg stil was geworden en zonder adem te halen een kibbeling in zijn hand hield. Ze probeerde me nog even bang te maken door een soort van beweging richting mijn auto te maken en reden toen gelukkig weg. Pffff beter rijden ze weg, of niet schat! (maar dan hakkelend) 

Oh ja....Nu Jan zijn versie: 2 mannen haalde mij rechts in....we passeerde ze langs het stoplicht en toen ze een grote mond gaven heeft Jan ze met een achterwaartse karatekick allebei neergehaald! Iedereen klapte en joelde!

Nee maar echt serieus...die hormonen zijn vreselijk. Ik voel me een ander mens en ben constant zoekend om me zo normaal mogelijk te voelen. De komende maanden zal dat gevecht er blijven. Ik blijf maar herhalen, herhalen en herhalen dat het allemaal voor een goed doel is.

Dus mocht je me binnenkort een keer tegen komen en ik negeer je of barst in huilen uit, alvast sorry!
Lieve mensen, tot snel weer!


wie zenêige bewaort, bewaort ginne rotte appel