het bos gekapt

Zo, het is alweer even geleden dat ik wat geschreven heb. Tijdens het schrijven van mijn laatste blog zat ik kerstmuziek te luisteren. Dat lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

De kerstdagen zijn we gezellig en voldaan doorgekomen.
Oud op nieuw vond ik wat lastiger. Want wat ben ik toch een druktemaker. Meteen besefte ik me dat mijn operatie ineens wel verrekes dichtbij kwam en kreeg ineens paniek. Na wat rust, de avond toch gezellig doorgekomen.
Wat zal het nieuwe jaar brengen? Je hebt op facebook vaak van die plaatjes die voorspellen wat je staat te gebeuren als je naam ertussen staat. Heel veel mensen worden volgens deze plaatjes dit jaar allemaal moeder. Ik ben als een malle gaan zoeken tussen deze plaatjes. Maar geen moederschap, geen drieling etc. Het beste wat mij gaat overkomen is dat ik dronken met een lantaarnpaal ga trouwen en een jaar lang gratis frikadellen ga winnen. Er verandert dus niks in 2019 😏

Jan en ik hadden besloten om snel nog even op vakantie te gaan. We zijn dan ook heerlijk naar Gambia geweest. Voor Jan was het nogal een cultuurshock. Ik heb al wel een paar continenten bezocht maar Jan begeeft zich het liefst tussen de Hollanders, bier en hamburgers. Hollanders waren er in ieder geval genoeg in Gambia. Eigenlijk bijna alleen maar.
Jan wilde zo snel mogelijk gaan winkelen. Nep merkkleding kopen. Daar was hij zo mee klaar. Wat wij hier naar la poubelle brengen dat hangt daar op de markt. Geen rayban zonnebril voor jan deze keer.
Gambia was wel echt heel mooi en indrukwekkend. Weer mooie herinneringen gemaakt.

Ik had ondertussen al een telefoontje gehad dat ik 30 januari geopereerd zou worden. Das godtju snel, zei ik, en moest dat ook meteen even vertalen aan de telefoon. In Gambia was ik nog redelijk rustig maar op de dag dat we naar huis moesten kreeg ik weer een soort van paniekaanval. Jan moet het dan ontgelden en ik laat hem dan meerdere malen weten waar hij zijn positiviteit kan steken.Hoe onredelijker hoe beter in me dan voel. Sorry jan.
Vorige week woensdag was het dan zover. Ik moest op dinsdag in Amsterdam zijn om op woensdag geopereerd te worden. Mijn EMDR had ondertussen nog niet echt zoden aan de dijk gezet en ik zat volop in mijn prikangst. "Ach meisje, het is maar een klein prikje". Als iemand dat zegt steek in meteen mijn voorbereidde verhaal af over dat ik weet dat het een irreële angst is, gevolgd door een hele uitleg hoe dat bij mensen werkt en sluit dan af dat mensen die bang zijn van spinnen ook wel weten dat ze er niet door 1 opgevreten zullen worden. Geen speld tussen te krijgen en daar geef ik dan ook niemand de kans voor. Iedereen is daarna meteen stil. Mooi, hebben we dat ook weer gehad.
Op de dag van de operatie zou ik een kalmeringspilletje krijgen.  Wonder boven wonder had ik wel goed geslapen en leek er in mij een soort van berusting te zijn gekomen. Na weken/maanden te hebben gegoogled op open buik operaties en complicaties, mezelf druk te hebben gemaakt, mijn herstel aan het plannen ben geweest, was ik nu een stuk rustiger. Dat voelde wel prettig.
Het pilletje moest binnen een half uur werken. Na een half uur voelde ik niks en raakte ik alsnog wat in paniek. Ik wil me verdomme stoned voelen, van de wereld, op golliepoapen!
Ik weet nog dat ze kwamen halen en daarna is eigenlijk mijn lichtje uit gegaan. Na de operatie werd me gezegd dat het toch niet overkwam alsof ik prikangst had. Ze hadden 3 keer mis geprikt en ik had heel stoer aangegeven dat ze me nog wel 10 keer mis mochten prikken, doet men niks!
Ik zag later op de dag ook dat ik sommige mensen een bericht had gestuurd net voordat ik werd opgehaald. Ook naar een collega van Jan, die ik nooit spreek, die ik niet eens op facebook etc heb. Heb hem via messenger een bericht gestuurd dat ik in mijn operatiepakje lig en dat ik graag eens met hem wil koken.....misschien werkte het pilletje toch.

De operatie is goed gegaan. Dat wil zeggen, ze hebben grote myomen eruit kunnen halen en mijn baarmoeder is in jaren niet zo schoon geweest. Ze waren ook verrekes groot! En blijkbaar interessant genoeg dat ze overal foto's van genomen hebben en mensen er omheen stonden alsof ze naar een kunstwerk in een museum aan het kijken waren.
Het is dan ook logisch geweest dat een embryo zich niet heeft kunnen nestelen. Er was simpelweg geen ruimte. Nu hopen we dan de overgebleven myomen, waar ze niet echt bij konden, niet gaan groeien. Daar krijg ik dan ook weer hormooninjecties voor.
Ik wist dat ik nog een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven. De wond genas goed. De tweede dag kwam de ochtendzuster mij groeten en vragen of ik windjes had gelaten. Uhm, ok gekke vraag...maar het gaat wel ok en nee geen windjes. Een uur laten kwam ook de zaalarts met dezelfde vraag. Toen de middagzuster....de avondzuster: "goedenavond mevrouw de Leeuw, hoe gaat het met windjes laten? Uhm, weinig last van en u dan? Toen ze heel hard moest lachen heeft ze meteen uitgelegd dat je darmen niet meer werken tijdens de narcose en deze moeten weer op gang komen. Mochten deze weer op gang zijn, en de rest blijft ook goed gaan dan mag je naar huis.
Na een paar uur kon ik dan ook vol enthousiasme op de bel drukken! Ik mag morgen naar huis 😁

Op dit moment ben ik weer thuis. Ik heb tot zaterdag in het ziekenhuis gelegen.Ik lig nu op een bed in de huiskamer. Ik mag nog geen trappen lopen. Ik kan al wel zelfstandig uit bed komen en kan kleine stukjes lopen. Dat blijkt al heel wat te zijn. Ik ben het soms al wel beu maar probeer de gedachte vast te houden dat het iedere dag wat beter gaat nu het achter de rug is.
Nu moet alles een half jaar lang genezen en ik mag dan ook pas over een half jaar weer aan de IVF.
Nu maar eerst ffkes herstellen. Jan heeft 2 weken zorgverlof. Die steekt op dit moment lekker de open haard aan en is weer lekker positief !

ge kunt meej tweeje meer èèrmoej lije as allêeneg