Hier staat ondertussen skyradio op. De meeste mensen worden gek van 20 kerstliedjes per uur maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Hopelijk maak ik niemand boos, maar mijn kerstboom stond dan ook al eind november. Nee, sinterklaas is dan nog niet weg. Maar goed, laten we wel wezen; ik heb nog geen kinderen (zie je hoe mooi ik dat zeg ;-) ) en ik zit verdorie dagen thuis en ik ben gek op al die lampjes. Dus, Let it snow, joy to the world en nog meer van dat.
In het begin van het nieuwe jaar zal ik geopereerd gaan worden. Deze maanden zijn nog bedoeld om me daarop voor te bereiden. Voor hoe ver dat gaat natuurlijk. Ik zie er namelijk allemaal verdomd veel tegenop. Want die operatie is natuurlijk 1 ding, maar de tijd die daarna komt vind ik verschrikkelijk. Herstellen, hormonen spuiten, ivf, punctie etc. Het gaat allemaal nog zo lang duren. Om eerlijk te zeggen vind het nu allemaal al wel genoeg geweest. Maar als een arts nog een lichtpuntje ziet, dan probeer ik die ook maar te zien.
Ondertussen heb ik afspraken in het VUMC gehad. En Amsterdam zal verdorie weten dat we er zijn er uit Tilburg komen. Nadat ik uitleg had gekregen over de operatie met prachtige tekeningen van mijn opengereten buik, en met dokter Schats omtrent draagmoederschap had ik ook nog een afspraak met de anesthesist. Ik dacht dat juist deze afspraak de makkelijkste zou worden. Ik word in Tilburg altijd met een kapje onder narcose gebracht. Dit geeft mij zoveel rust naar de operatie toe en ben oprecht minder zenuwachtig. Voor degene die nu gaan zeuren dat het infuus maar een prikje is, dat het maar een paar seconden duurt etc. I KNOW. Maar vertel dat maar eens aan de complete doodsangsten die ik uitsta als ze een infuus willen prikken.
Dat probeerde in deze vriendelijke mevrouw ook uit te leggen en ze begreep het wel maar moest het toch even overleggen. Toen kwam er een norse mevrouw mij vertellen dat het maar een paar seconden duurt en ze echt niet van plan is om voor mij een uitzondering te maken. Dit alles zonder met haar ogen te knipperen of enige vorm van sympathie te tonen. Ik ben als een stampende peuter de kamer uitgelopen. Ze riep dat ze van mij verwachtte dat ik het gesprek met haar af zou komen ronden. Ik heb alleen geroepen dat ze dan verrekes lang kan wachten. Buiten in de wachtkamer kon ik alleen maar huilen en boos zijn. Jan kwam na een paar minuten vragen of ik nog mee terug ging.
Op deze momenten lijk ik wel op een markt te werken en kan alleen maar "kwèèken. Gelukkig heeft in Amsterdam niemand verstaan wat ik allemaal riep.
Na een uurtje kan ik gelukkig het gesprek weer aangaan en krijg ik wat extra oxazepammetjes voordat ze een infuus gaan zetten. En vooruit, ook haar uitleg waarom ze geen kapje doen was best een redelijke uitleg.
Gek hoe dat werkt he; Ik heb nu al zoveel medische ingrepen gehad maar van een infuus ga ik helemaal door het lint.
Omdat dit toch wel een terugkerend probleem blijft ga ik in januari starten met EMDR, gericht op toekomstige operaties. Ik heb EMDR zo vaak aangeraden aan cliënten, nu mag ik het zelf ondergaan.
Ook vond de medisch psycholoog het wel verstandig om meer te leren ontspannen dus ben ik begonnen met Bio-Feedback. Waar ik trouwens ook snel weer mee ga stoppen. Ik was al bang dat ik hier echt niks mee zou kunnen.
Ik schets het volgende:
"Kim, we gaan een suggestieve oefening doen" Zucht. Vooruit dan. "Ik zet een bandje aan, probeer er helemaal in op te gaan". Nog hardere zucht.
De stem op het bandje begint te praten: "Stel je voor dat je op het strand ligt, aan de duinen. Er vaart een bootje voorbij, het bootje vaart verder en word een stipje.
ok kim, concentreer. Misschien moet je leren hiervoor open te staan. Je ligt op een strand verdorie, lekker toch. Kijk naar die stip!
"Het stipje verdwijnt en komt weer terug. zucht. "Je hoort de zeemeeuwen in de verte. Je ligt op je handdoek en kijkt naar de zon. Je word zwaarder en zwaarder"
Wacht, wat? Noemt zij mij nu zwaar? Ze zal het zo niet bedoelen....je kijkt naar de zon...
"Je hoort de golven van de zee en gelach van kinderen op de achtergrond" Niet mijn kind, handig dit.
"je voelt je ontspannen. Je lichaam word zwaarder" Nu weet ik het zeker! Ze zegt het verdorie weer. Ik ben al kwetsbaar in bikini op dat strand verdorie!
Dit bandje gaat zo 10 minuten door. Ik kan hier serieus echt niks mee. Ik probeer het zo serieus mogelijk te nemen maar ik kan dat gewoon niet. Het kan toch ook gewoon niet bij mij passen verdomme.
Ze vraagt me daarna waarom het niet lukte want ze zag dat ik geïrriteerd was. Toen ik aangaf dat die vrouw mij steeds dik noemde wist ze niet of ze me nu moest uitlachen of misschien iets van medicatie voor moest schrijven. Toen ging ze ook nog eens helemaal uitleggen dat deze vrouw bedoelde dat mijn lichaam zwaar werd van totale ontspanning. No shit sherlock.
Ik probeer dus zelf mijn ontspanning te zoeken. Vanaf juni hebben we Bella de beagle geadopteerd:-)
Ik ga iedere dag met haar de bossen in. Dit geeft mij ontspanning! Zelfs als ze mijn zoveelste paar sokken in stukken heeft gebeten dan ben ik nog steeds helemaal gek met haar.
Als je niet werkt begeef je je ineens in een andere wereld. Ik kom altijd dezelfde mensen tegen als ik ga wandelen. Sommige mensen zijn met pensioen, hebben een leuk leven gehad en daar kan je gezellig een praatje mee maken. Maar er zijn ook de "daywalkers". Zij vinden dat ze niet hoeven of kunnen werken. "Ik betoal genoeg belasting, doar maag ik wel wa van terugzien van het UWV. Ik schoam me doar nie veur." Die zijn ook heel blij met het thuis zitten en proberen in mij een soortgenoot te vinden. "Als ge wilt kunde lekker een kummeke soep komen eten"....uhm, volgende keer, maar vriendelijk bedankt.
Ik heb dan ook steeds heel erg de neiging om te vertellen dat ik normaal toch wel echt werk en ik toch ook wel een beetje intelligent ben. Toch zeker wel intelligenter dan gullie!
Wel heb ik serieus het idee dat ik steeds dommer word hoe langer ik thuis zit. Je wereld word toch wel een stuk kleiner, al probeer ik hem zo groot mogelijk te houden.
Hoe dan ook, ik doe mijn best om van alles het beste te maken.
Maar nu moet ik echt gaan, "All I want for christmas" is op de radio.
Fijne feestdagen allemaal. Laten we er een vruchtbaar jaar van maken!
ut gao zò ut gao, mar ut mot gaon
In het begin van het nieuwe jaar zal ik geopereerd gaan worden. Deze maanden zijn nog bedoeld om me daarop voor te bereiden. Voor hoe ver dat gaat natuurlijk. Ik zie er namelijk allemaal verdomd veel tegenop. Want die operatie is natuurlijk 1 ding, maar de tijd die daarna komt vind ik verschrikkelijk. Herstellen, hormonen spuiten, ivf, punctie etc. Het gaat allemaal nog zo lang duren. Om eerlijk te zeggen vind het nu allemaal al wel genoeg geweest. Maar als een arts nog een lichtpuntje ziet, dan probeer ik die ook maar te zien.
Ondertussen heb ik afspraken in het VUMC gehad. En Amsterdam zal verdorie weten dat we er zijn er uit Tilburg komen. Nadat ik uitleg had gekregen over de operatie met prachtige tekeningen van mijn opengereten buik, en met dokter Schats omtrent draagmoederschap had ik ook nog een afspraak met de anesthesist. Ik dacht dat juist deze afspraak de makkelijkste zou worden. Ik word in Tilburg altijd met een kapje onder narcose gebracht. Dit geeft mij zoveel rust naar de operatie toe en ben oprecht minder zenuwachtig. Voor degene die nu gaan zeuren dat het infuus maar een prikje is, dat het maar een paar seconden duurt etc. I KNOW. Maar vertel dat maar eens aan de complete doodsangsten die ik uitsta als ze een infuus willen prikken.
Dat probeerde in deze vriendelijke mevrouw ook uit te leggen en ze begreep het wel maar moest het toch even overleggen. Toen kwam er een norse mevrouw mij vertellen dat het maar een paar seconden duurt en ze echt niet van plan is om voor mij een uitzondering te maken. Dit alles zonder met haar ogen te knipperen of enige vorm van sympathie te tonen. Ik ben als een stampende peuter de kamer uitgelopen. Ze riep dat ze van mij verwachtte dat ik het gesprek met haar af zou komen ronden. Ik heb alleen geroepen dat ze dan verrekes lang kan wachten. Buiten in de wachtkamer kon ik alleen maar huilen en boos zijn. Jan kwam na een paar minuten vragen of ik nog mee terug ging.
Op deze momenten lijk ik wel op een markt te werken en kan alleen maar "kwèèken. Gelukkig heeft in Amsterdam niemand verstaan wat ik allemaal riep.
Na een uurtje kan ik gelukkig het gesprek weer aangaan en krijg ik wat extra oxazepammetjes voordat ze een infuus gaan zetten. En vooruit, ook haar uitleg waarom ze geen kapje doen was best een redelijke uitleg.
Gek hoe dat werkt he; Ik heb nu al zoveel medische ingrepen gehad maar van een infuus ga ik helemaal door het lint.
Omdat dit toch wel een terugkerend probleem blijft ga ik in januari starten met EMDR, gericht op toekomstige operaties. Ik heb EMDR zo vaak aangeraden aan cliënten, nu mag ik het zelf ondergaan.
Ook vond de medisch psycholoog het wel verstandig om meer te leren ontspannen dus ben ik begonnen met Bio-Feedback. Waar ik trouwens ook snel weer mee ga stoppen. Ik was al bang dat ik hier echt niks mee zou kunnen.
Ik schets het volgende:
"Kim, we gaan een suggestieve oefening doen" Zucht. Vooruit dan. "Ik zet een bandje aan, probeer er helemaal in op te gaan". Nog hardere zucht.
De stem op het bandje begint te praten: "Stel je voor dat je op het strand ligt, aan de duinen. Er vaart een bootje voorbij, het bootje vaart verder en word een stipje.
ok kim, concentreer. Misschien moet je leren hiervoor open te staan. Je ligt op een strand verdorie, lekker toch. Kijk naar die stip!
"Het stipje verdwijnt en komt weer terug. zucht. "Je hoort de zeemeeuwen in de verte. Je ligt op je handdoek en kijkt naar de zon. Je word zwaarder en zwaarder"
Wacht, wat? Noemt zij mij nu zwaar? Ze zal het zo niet bedoelen....je kijkt naar de zon...
"Je hoort de golven van de zee en gelach van kinderen op de achtergrond" Niet mijn kind, handig dit.
"je voelt je ontspannen. Je lichaam word zwaarder" Nu weet ik het zeker! Ze zegt het verdorie weer. Ik ben al kwetsbaar in bikini op dat strand verdorie!
Dit bandje gaat zo 10 minuten door. Ik kan hier serieus echt niks mee. Ik probeer het zo serieus mogelijk te nemen maar ik kan dat gewoon niet. Het kan toch ook gewoon niet bij mij passen verdomme.
Ze vraagt me daarna waarom het niet lukte want ze zag dat ik geïrriteerd was. Toen ik aangaf dat die vrouw mij steeds dik noemde wist ze niet of ze me nu moest uitlachen of misschien iets van medicatie voor moest schrijven. Toen ging ze ook nog eens helemaal uitleggen dat deze vrouw bedoelde dat mijn lichaam zwaar werd van totale ontspanning. No shit sherlock.
Ik probeer dus zelf mijn ontspanning te zoeken. Vanaf juni hebben we Bella de beagle geadopteerd:-)
Als je niet werkt begeef je je ineens in een andere wereld. Ik kom altijd dezelfde mensen tegen als ik ga wandelen. Sommige mensen zijn met pensioen, hebben een leuk leven gehad en daar kan je gezellig een praatje mee maken. Maar er zijn ook de "daywalkers". Zij vinden dat ze niet hoeven of kunnen werken. "Ik betoal genoeg belasting, doar maag ik wel wa van terugzien van het UWV. Ik schoam me doar nie veur." Die zijn ook heel blij met het thuis zitten en proberen in mij een soortgenoot te vinden. "Als ge wilt kunde lekker een kummeke soep komen eten"....uhm, volgende keer, maar vriendelijk bedankt.
Ik heb dan ook steeds heel erg de neiging om te vertellen dat ik normaal toch wel echt werk en ik toch ook wel een beetje intelligent ben. Toch zeker wel intelligenter dan gullie!
Wel heb ik serieus het idee dat ik steeds dommer word hoe langer ik thuis zit. Je wereld word toch wel een stuk kleiner, al probeer ik hem zo groot mogelijk te houden.
Hoe dan ook, ik doe mijn best om van alles het beste te maken.
Maar nu moet ik echt gaan, "All I want for christmas" is op de radio.
Fijne feestdagen allemaal. Laten we er een vruchtbaar jaar van maken!
ut gao zò ut gao, mar ut mot gaon
Reacties
Een reactie posten