tusse de soep en dèèrepel

De elfde heb ik voor het laatst iets geschreven...ik ben er dus al weer snel bij. Dat komt omdat precies 10 dagen later ons rietje is geboren...uh, onze lieve, knappe Vie bedoel ik. Ik zit nu buiten onder de parasol terwijl ze naast mij op de loungebank ligt te slapen...en te hikken zo te horen. Jan wil haar zo snel mogelijk kennis hebben laten maken met zijn "buitenleven"in zijn zwembroek en zijn Jancuzzi. (Verzin ik niet he..hangt echt een bordje boven een badkuip met Jancuzzi erop). Wat een belachelijk wonder is het toch ook he. Ik heb eens op mijn gemak al mijn blogs terug zitten lezen. Ik had dus echt nooit gedacht dat ik ook nog eens blog zou typen over de geboorte van ons kind.... Ik sliep, zeker na de uitgerekende datum, echt heul slecht. Ik had een speciale beltoon voor Brechtje ingesteld zodat ik niet meer 20 keer per dag een meter de lucht in zou springen als ik gebeld werd.  Jan en ik spendeerde vooral veel uurtjes aan het water samen met de hond. Op een luchtbed

 Ahhhhh.....Ineens zitten we 2 dagen voor de uitgerekende datum. Brechtje stuurt me net nog een foto waar ze probeert om wat te chillen op te bank. Daar zijn de kinderen en de honden het niet helemaal mee eens aan de foto te zien...maar He, ze heeft het geprobeerd ;-) Vakantie Natuurlijk zitten we niet zomaar ineens 2 dagen voor de uitgerekende datum. We hebben hier zo ongelooflijk veel naartoe geleefd.   Als afleiding, maar ook omdat we al lang niet geweest waren en omdat we samen iets af wilde sluiten , zijn we samen naar Rhodos geweest.  Jazeker.....de oranje zwembroek kon weer ingepakt worden. Jan is trouwens sowieso snel klaar met pakken. Oranje zwembroek, check....leesvoer youp van 't hek, check..(ook altijd 1 of ander maffia boek trouwens. Vind ie gaaf om te lezen.....in het echt gaat zijn hartslag als een malle tekeer als hij op zijn elektrische step rijdt)...Opblaasbedje, check.....Klaar.  Nee, mannen hebben niet veel nodig. Vrouwen, daar word je pas moe van. Z'on onzi

Van vuurwerk voor de deur naar een paastak op tafel. Toch niet normaal hoe snel de tijd voorbij vliegt. We zitten nu in de 26e week van de zwangerschap en ons Rietje is flink gegroeid. Zo groot als een papaja, een chocoladetaart of een konijn. Dat betekent dat we bijna toe zijn aan de winterpompoen. Ik verzin het niet zelf he….. En He, heeft niet iedereen z’on app bijgehouden tijdens de zwangerschap? We genieten zo erg als we haar tijdens een echo mogen bewonderen en zien bewegen.Tot nu toe loopt alles zoals het hoort te gaan en hebben we alleen nog maar geluk gehad. De meeste mensen beginnen nu ongeveer met de babykamer volgens de app. Die van mij was maanden geleden al klaar. Zo snel?! Ja, koekoek….heb 6 jaar daarop zitten wachten en niemand die mij tegen kon houden. Ik mis nu alleen het shoppen. Ik heb me de eerste maanden de pleuris geshopt en ik heb echt alles al in huis. Ja, echt alles. Ook alle kleding in 5 verschillende maten liggen netjes gesorteerd in de kast. Ik had alles

Zo, daar ligt het weer. Met mijn lieve Bella aan mijn voeteneind en de papegaai bungelend boven mijn hoofd. Beide bieden mij veel steun, ieder op zijn eigen manier dan. Ik heb vaak liggen bloggen na een operatie. Daardoor kon ik overal dan weer een beetje de lol van inzien. Daarnaast verveel ik me dan ook de pleuris en word er naar mijn mening veel te weinig toegevoegd op netflix. We zitten ineens in 2022. Ik maak een te grote sprong in mijn blogs zag ik. Ik heb echt verrekes lang niks geschreven. Ik heb wel een paar keer met mijn chromebook klaar gezeten, maar het kwam er gewoon niet uit. Het was een jaar met uitersten. Met aan de ene kant "the same old"; buikpijn, bloedingen, mislukte pogingen, embryo die niet goed ontdooid, nieuwe ivf ronde met die heerlijke hormonen enz. Maar met aan de andere kant enorm veel hoop omdat Brechtje, onze reddende engel (zie haar er nu al om lachen en zeggen dat ik overdrijf, maar is zelfs een understatement), in ons leven is gekomen! O

Ja, ik was weer even van de radar. Je weet wel, corooonaaa. Tilburgers spreken dit woord heerlijk uit. Klinkt een beetje als een familielid, “Het goa goed mee ons Corona”, zoiets.   Tijdens ons Corona zag ik iedereen super creatief worden. Hoho, ik heb me ook nuttig gemaakt. Al moet ik zeggen dat mijn zelfgemaakte sieraden er toch niet zo uitzagen als op de advertentie van wish. Mocht iemand hier wel zijn/haar talent in hebben gevonden; ik heb bakken vol droogbloemetjes, glitters, kraaltjes, diamantjes, kleurtjes, stickers……. Ik had mezelf iets te hoog ingeschat. Zingen in een koor dan. Lijkt me nog steeds echt super leuk om te doen. Natuurlijk niet zon suf koor met wat oudjes maar een hip popkoor. Heb me ingeschreven, betaald en de voorbereidingen doorgenomen die gemaild waren. Maar toen ik las dat ik eerst een stuk moest zingen voor de dirigent (voor de hele groep dus!) besloot ik dat die avond snotverkouden was. Dat is in deze tijd je redding voor alles. Verkouden is thuisblij

Dat is verdorie lang geleden. Ik heb gewoon de behoefte niet gevoeld om een stukje te schrijven. En daarnaast is het ook gewoon niet leuk om te lezen als iemand eigenlijk alleen maar wil klagen en vloeken. Volgens mij zijn mijn stukjes redelijk leuk om te lezen omdat ik ze ook wat afwissel met wat humor en de nog leuke dingen die ik meemaak. Een opsomming van gebeurtenissen en alleen maar emotionele en zware onderwerpen vind je wel in de Margriet of de Vriendin of zo. Daar kom ik trouwens ook nooit doorheen. Want de blogs die ik geschreven heb weerspiegelen ook wel gewoon hoe ik ben. Kutdag, kutweek, maar er gebeuren altijd leuke dingen. Daarnaast moet ik trouwens ook wel. Als Jan wakker word (meestal om 6.30 uur in de ochtend) staat meneer meteen aan. Ik heb talloze filmpjes gemaakt, lachend in bed, waarop hij uit bed springt en 100 keer in zijn handen wrijft; zijn teken dat hij zin heeft in de dag. Dan hupst hij op neer door het huis en doet fluitend klusjes en plant zijn dag en kan