Bijna een winterpompoen....

Van vuurwerk voor de deur naar een paastak op tafel. Toch niet normaal hoe snel de tijd voorbij vliegt. We zitten nu in de 26e week van de zwangerschap en ons Rietje is flink gegroeid. Zo groot als een papaja, een chocoladetaart of een konijn. Dat betekent dat we bijna toe zijn aan de winterpompoen. Ik verzin het niet zelf he….. En He, heeft niet iedereen z’on app bijgehouden tijdens de zwangerschap? We genieten zo erg als we haar tijdens een echo mogen bewonderen en zien bewegen.Tot nu toe loopt alles zoals het hoort te gaan en hebben we alleen nog maar geluk gehad. De meeste mensen beginnen nu ongeveer met de babykamer volgens de app. Die van mij was maanden geleden al klaar. Zo snel?! Ja, koekoek….heb 6 jaar daarop zitten wachten en niemand die mij tegen kon houden. Ik mis nu alleen het shoppen. Ik heb me de eerste maanden de pleuris geshopt en ik heb echt alles al in huis. Ja, echt alles. Ook alle kleding in 5 verschillende maten liggen netjes gesorteerd in de kast. Ik had alles zo snel voor elkaar dat zelfs mijn moeder boos werd omdat zij ook dingen willen kopen. Sorry moeders. Misschien alvast een fiets? 

Ok, de olifant in de kamer. Het is zeker niet allemaal rozegeur en maneschijn. Sommige mensen vinden het moeilijk om te vragen en ik vond het eerlijk gezegd ook heel moeilijk om allemaal toe te geven. Want hallo, het is toch gelukt?! Dan moet je niet gaan zeuren toch! Hoeveel geluk hebben we wel niet gehad dat we Brechtje hebben leren kennen. En toch heb ik juist de afgelopen maanden ook fucking veel verdriet gevoeld. Alsof de afgelopen 6 jaar er nu uitkomen en ik nu pas afscheid neem van “het zwanger zijn”. Zoveel dubbele gevoelens waar je je dan ook weer schuldig om voelt dat je die voelt. Pffff wat zijn vrouwen toch vermoeiend he. Ik hoor zo vaak vrouwen/moeders die zich constant schuldig voelen om alles. Moeten we daar verdorie niet eens mee kappen. Dat eeuwige ge-analyseer, getwijfel….. zo streng voor onszelf. Fucking onzin allemaal. We zouden trots moeten zijn en moeten genieten van alles. I know, mooie woorden. 

Kleine dingen die me dan ook ineens tegen de borst stoten. Ik ging met Brechtje naar een hypnobirthing cursus zodat we ons samen voor konden bereiden op de bevalling. Voor een opdracht moesten we in 2 groepen gaan zitten… partners en moeders. Ik begreep dat ik bij de partners moest gaan zitten om we moesten bespreken hoe we degene die ging bevallen konden ondersteunen, maar toch schoppen dat soort dingen me tegen het zere been. En zo kan ik nog wel 100 voorbeelden noemen waar ik heel graag wil schreeuwen dat ik ook een moeder ben. 

Rietje kan zich geen betere omgeving wensen dan de liefdevolle buik van brechtje. Ze wordt omringd door liefde en krijgt alles wat ze nodig heeft. 

Ik probeer dan ook op afstand een band met mijn dochter te krijgen. Ik weet natuurlijk niet hoe het voelt om zwanger te zijn en wat je dan precies voelt naar je kind toe. Maar ik voel in heel mijn lijf dat het “normaal” anders is dan hoe het nu gaat. Ik en Brechtje zien elkaar gelukkig harstikke vaak en ik zit dan ook vaak ongegeneerd naar haar buik te staren…Waar sommige mannen soms een verdieping te laag zitten tijdens een gesprek, zit ik dat 2 verdiepingen. 

Gek eigenlijk he…tijdens het hele traject krijg je steeds gesprekken met een psycholoog. Je moet echt super vaak naar het ziekenhuis. Maar als het eenmaal gelukt is dan spreek je het ziekenhuis nooit meer. Er bestaat ook geen nabegeleiding voor vrouwen die jarenlang dit traject gedaan hebben. Wat een enorm gemis. Je wordt ineens geconfronteerd met emoties waarvan je niet wist dat ze bestonden. 

Ook zijn er zoveel regelzaken die je moet oppakken. Raad van de kinderbescherming, verzekeringen, advocaat voor adoptie, gezag, notaris regelzaken, etc etc. Zoveel om aan te denken. 

Maar ik wil hier niet allemaal gaan zeuren. Nee, echt niet. Hoop wel echt dat ik vrouwen in de toekomst hiermee kan helpen. Ik had graag meer hulp gekregen hierbij. Maar naast de moeilijke dingen die er ook bij horen, proberen we vooral veel te genieten van Brechtje en haar gezin. We zien elkaar iedere week en proberen tussen de druktes door zo vaak mogelijk leuke dingen te doen samen. Komende zondag gaan we lekker met haar dikke buik van de glijbaan. En volgende week quality tijd met zijn tweeën in het bubbelbad. Ja, we hebben het zwaar. 

Zo fijn dat dit allemaal weer kan na die verdomde coronaperiode. Jan mocht ook niet meer naar echo’s enzo. Fijn dat nu alles weer kan. 

Jan was vooral blij dat carnaval weer doorging en hij zunne kiel weer aan kon trekken. Ik was lekker een week op vakantie en Jan achter zijn vertrouwde bar bier aan het tappen. De vakantie was trouwens gauw over toen Jan na zijn (ok welverdiende) carnavalsdagen ons allemaal in 1 keer aan kwam steken met corona. Na 2 jaar waren we dan ook eindelijk aan de beurt. Allemaal zo ziek geworden als een hond. Koorts, rillen, the whole shabam. 

Thnx vrolijke, lieve Jan. 

Maar goed, nu kunnen we eindelijk weer met ons gat in de zon liggen in het buitenland. (herstelbewijs jonguh). Dus meteen een weekje naar de griekse zon geboekt in mei. Nog 1 keer met zijn tweetjes. Zon, cocktailtje (want dat kan natuurlijk wel) en de flauwe grappen van Jan de hele dag. Wat wil je nog meer. Vanaf Juni ga ik namelijk nergens meer heen. En vanaf eind juni cirkel ik rondjes om brechtje haar huis heen ;-) 

Want nogmaals, wat gaat het verdomde snel. 

Tot verdomde snel weer! 

“Ge zee-g-ut werd”