Tussen Corona, vrees en hoop.

Ja, ik was weer even van de radar. Je weet wel, corooonaaa. Tilburgers spreken dit woord heerlijk uit. Klinkt een beetje als een familielid, “Het goa goed mee ons Corona”, zoiets.

 

Tijdens ons Corona zag ik iedereen super creatief worden. Hoho, ik heb me ook nuttig gemaakt. Al moet ik zeggen dat mijn zelfgemaakte sieraden er toch niet zo uitzagen als op de advertentie van wish. Mocht iemand hier wel zijn/haar talent in hebben gevonden; ik heb bakken vol droogbloemetjes, glitters, kraaltjes, diamantjes, kleurtjes, stickers……. Ik had mezelf iets te hoog ingeschat.

Zingen in een koor dan. Lijkt me nog steeds echt super leuk om te doen. Natuurlijk niet zon suf koor met wat oudjes maar een hip popkoor. Heb me ingeschreven, betaald en de voorbereidingen doorgenomen die gemaild waren. Maar toen ik las dat ik eerst een stuk moest zingen voor de dirigent (voor de hele groep dus!) besloot ik dat die avond snotverkouden was. Dat is in deze tijd je redding voor alles. Verkouden is thuisblijven, dus bleef ik thuis met een wijntje. Kut Corona. Balen zeg.

30 day challenge yoga. Goed voor het lichaam en de geest. Ben nog niet verder dan dag 7, maar er komt bijna weer een lockdown aan, dus je moet wat overhouden nietwaar.

Wielrennen.  Aangezien zoveel mensen hun vrije tijd opofferen om te gaan wielrennen dacht ik dat er dan toch een factor moest zijn waar ze zo gelukkig van worden. Prachtig mooie fiets gekocht met matching outfit (handschoentjes, broekje, the works). De eerste rit nog vrolijk zwaaiend naar “mijn collega’s in het voorbijgaan.

Nu,  maanden verder is dit het resultaat:

 

 

Een elektrische fiets met een hondenkar.

Hopelijk kan degene die mijn fiets gekocht heeft die geluksfactor wel vinden. Zo niet, heb ik nog een goed adresje voor elektrische fietsen.  

Wel waren we 1 van de weinigen die lekker op vakantie konden. En daar komt mijn enorm overdreven liefde voor de camping weer. But laugh all you want…. Ik lag tijdens ons coroon gewoon lekker in ons zwembadje op mijn luchtbedje. (dit zeg ik nu stoer maar iedereen die mij en jan op facebook heeft weet dat jan er iets vaker in ligt dan ik).

 

Je zou juist denken dat er juist veel meer tijd is geweest om een stuk te schrijven in deze periode. Tijd genoeg maar verrekes weinig te vertellen. Ik zie dat het al het begin van het jaar is geweest dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Daarna zijn namelijk alle behandelingen gestaakt en hebben we maanden lang stil gelegen. Nou ja, de behandelingen in het VUMC dan.  En dat is toch vooral de reden van dit blog niet waar. 

Meteen maar even een samenvatting erin gooien dan. We zijn in juli weer kunnen starten met hormonen om in augustus een terugplaatsing te doen. Als dit gelukt was dan had ik wel wat eerder geschreven hier dus de uitkomst moge duidelijk zijn. Zwaar kut dus.  Het werd daarom ook steeds moeilijker om positief te blijven. Dat heb ik al een keer eerder getypt zie ik en het is er niet makkelijker op geworden. Hoe uitzichtlozer, hoeveel zwaarder het werd. Ik moest ook na gaan denken hoe lang ik door wil blijven gaan. Wanneer stop ik ermee? Kan ik met die beslissing leven?

Naast onze eigen pogingen om zwanger te worden bleven we ergens stilletjes hoop houden op een draagmoeder. Die komen helaas niet uit de lucht gevallen en hoeveel mensen zijn er nou daadwerkelijk die zomaar voor een ander zwanger willen worden om vervolgens het kindje dan aan de wensouders mee te geven? Je raad het antwoord al.

Ik besloot daarom dat ik wel zelf nog wat meer bekendheid moest geven aan ons verhaal. Ik was al eens benaderd om mijn verhaal te doen en nu kreeg ik de vraag of ze een stukje op linda.nl mochten schrijven over onze situatie. Moederdag vonden ze daar een goed moment voor. En hoewel ik met geen woord over draagmoederschap gerept hebt tijdens dit interview kreeg ik weken later een bericht in mijn messenger…….

Een super lief bericht wat eindige met de zin: “zijn jullie nog op zoek?”....... rikketiktiktiktiktik....

Super toevallig was mijn eigen telefoon een dag van te voren kapot gegaan en had ik heel oud toestel. Omdat messenger maar amper werkte op die oude ding kreeg ik het bericht pas laat in de avond. Ik wilde net gaan slapen toen dat ding ineens nog een gek geluidje maakte (waren nog geen hippe tonen op de eerste smartphones blijkbaar). Met een half open oog las ik dit bericht en liet van schrik dat pokkeding ook nog eens op de grond vallen. Jan sliep ondertussen al wel en die heb ik met alle geweld wakker gemaakt. Samen roepend dat ik wat terug moet sturen, NU. Wat een stress als dan je telefoon niet meewerkt, We hebben dus samen, laat in de avond, vloekend, hopend, op de telefoon meppend, kussend, nog een keer scheldend en vol ongeloof en dankbaarheid een bericht terug gestuurd. Nu zijn we 2 maanden verder en beginnen we aan traject in een Amsterdam voor hoogtechnologisch draagmoederschap. Als ik dit typ krijg ik weer tranen in mijn ogen. Hoe is het mogelijk dat er zulke mensen bestaan. De band die wij nu al met ze voelen is met geen woorden te beschrijven. Ik ben me er van bewust dat we nog helemaal aan het begin staan en we eerst het voortraject door moeten komen. Zij krijgen ook eerst gesprekken in amsterdam en mogen natuurlijk altijd van gedachten veranderen, er zitten namelijk meer risico's aan hoogtechnologisch draagmoederschap dan bij een gewone zwangerschap aangezien het beide geen lichaamseigen materiaal is. Maar dat iemand uberhaupt die voor je wil doen, hoe fucking bijzonder is dat??

Ik krijg nog wel begeleiding vanuit het VUMC. Nu overheerst vooral geluk en blijdschap. Maar ze gaven aan dat je vooral niet moet onderschatten dat juist veel wensmoeders het heel zwaar krijgen als de draagmoeder eenmaal zwanger is. Dit betekent dat je echt alles gaat afsluiten en je beseft dat jouw lichaam nooit zwanger zal worden. Dit is dan toch maar voor latere zorg. Ik geniet wel even van die hoop die we gekregen hebben en geeft ook een rust die we al een lange tijd niet gehad hebben. Dus zo dankbaar!

Allemaal veel succes mocht er nog een lock down komen. Misschien heeft deze blog je geïnspireerd (zou gek zijn maar toch) om wat nieuws en creatiefs te doen.  Blijf gezond allemaal!

Zoals altijd sluit ik af met 1 van de vele wijsheden die ons mooie Tilburg te bieden heeft:

wie zenêige bewaort, bewaort ginne rotte appel