Ik heb al veel blogs gelezen van mensen met een kinderwens. En met alle respect, dat was ook meteen de reden waarom ik bleef roepen juist geen blog te willen maken. Naast dat ik geen geboren schrijver ben, kon ik helemaal niks met opmerkingen als "we houden al van je, ook al besta je nog niet"etc. Ik wil namelijk blijven proberen om er zelf voor te kiezen hoe ik me die dag ga voelen. Ik merk ook heus wel dat dit niet altijd kan en dat ik soms gewoon een klote dag heb al begin ik mijn dag zo positief mogelijk. Maar ik geloof wel dat ik iedere dag weer keuzes kan maken. Ik weet namelijk dat als ik bijvoorbeeld naar het nieuwe programma van Lauren Verster "ik wil een kind" ga kijken dat ik die dag een zwaardere dag heb. En dat als ik naar een bevallingsprogramma kijk mijn oogballen eruit huil. Dus kies ik er ook regelmatig voor om dat allemaal naast me neer te leggen, me te richten op leuke dingen, proberen te genieten van wat ik wel heb en het liefst ook nog dingen lichter te maken door domme humor te gebruiken. Zo kan ik met trots zeggen dat ik de inspiratiebron ben geweest voor het carnavalspak van Jan. Voor mensen die mij niet kennen; Jan is mijn steun en toeverlaat, menne maat, mijn entertainment op een slechte dag....hij is alles.
Maar carnaval dus. Voor de zoveelste keer moest ik Jan naar de supermarkt sturen om dozen met maandverband te halen. Hij is er gelukkig ondertussen al aan gewend en loopt voortaan meteen naar de juiste gang en weet precies welke soort hij mee moet nemen. Met de zoveelste doos onder zijn arm kreeg hij onderweg naar huis het volgende geweldige idee voor een carnavalspak:
Zoals de blog al heet denk ik dat het ook wel handig om even de technische kant van mijn verhaal te doen. Het minst leuke om te doen maar dan word wat duidelijker waar we ons nu bevinden en kan ik mijn komende traject wat duidelijker met jullie delen.
Een paar jaar geleden waren we op vakantie op Tenerife. Voor ons was al snel duidelijk dat we beide een grote kinderwens hebben en we ook geen jaren meer wilde wachten. We hebben daar dan ook symbolisch onze pil de zee in gekieperd. Dit met de gedachten dat we dan binnen een jaar toch wel zeker slabbetjes met "wij zijn zwanger"( of iets originelers misschien) uit konden gaan delen.
Helaas werd al snel duidelijk dat er iets niet helemaal goed zat. Ik kreeg extreme bloedingen en deze konden weken aanhouden. Deze waren zo erg dat ik regelmatig voor de wc sliep en dat mijn HB extreem snel daalde. Na meerdere keren weggestuurd te zijn hebben ze me toch doorgestuurd voor een onderzoek in het ziekenhuis. Daar waren een paar vleesbomen te zien op de echo. Nog geen grote ramp. Veel vrouwen hebben vleesbomen en zijn over het algemeen goed te behandelen. Ze konden deze met een operatie verwijderen en zou ook geen invloed op onze kinderwens hebben. Na de operatie werd helaas al snel duidelijk dat het alles behalve verholpen was. De bloedingen werden heviger en pijnlijker. Ik verloor soms zoveel bloed dat ze me zelfs op moesten nemen om een bloedtransfusie te ondergaan. Ze wilde me nogmaals opereren. Toen bleek al snel dat mijn baarmoeder vol zat met vleesbomen (myomen....klinkt mooier). En dan heb ik het over 60/70 myomen. En deze myomen bleven in een rap tempo groeien en vermenigvuldigen. Toen ik bijkwam uit de narcose kregen we dan ook het nieuws dat een natuurlijke zwangerschap er waarschijnlijk niet in zou zitten. De afgelopen jaren hebben daarom er als volgt uitgezien:
- Hormomen spuiten om te proberen de groei wat tegen te houden
- medicatie slikken om de bloedingen wat proberen op te vangen.
- De grootste myomen er operatief uithalen
- Na iedere operatie meteen starten met een IVF traject in de hoop dat er ruimte is gemaakt voor een embryo om zich te nestelen. (klinkt simpel toch)
Helaas alles nog zonder resultaat. En ook al is mijn lichaam echt op, zijn we voor een second opinion naar het VUMC gegaan. Zij willen nog 1 operatie proberen. Helaas is dit een heftige operatie. Ze willen proberen om in 1 keer zoveel mogelijk myomen te verwijderen. Hiervoor is een open buik operatie nodig en staat ook een flinke herstelperiode voor. Daarna willen ze dan weer IVF gaan proberen. Ik zie er als een berg tegenop maar het niet doen voelt alsof ik afgelopen jaren voor niks gedaan heb. Dus wederom op mijn tanden bijten.
Daarnaast hebben we, door de complexe situatie in mijn baarmoeder, ook toestemming gekregen om gebruik te maken van een draagmoeder. Dit is uniek omdat er maar 5 stellen op jaarbasis zijn die hier toestemming voor krijgen. Helaas staan we daar nu ook mee stil omdat we niemand in onze omgeving hebben die dit aan zou willen/kunnen/durven gaan. Het is ook nogal wat. Maar later daarover meer. Anders word dit wel een verrekte lange blog.
Ik ben ondertussen wel op een punt gekomen dat het allemaal wat zwaarder word. Natuurlijk ook logisch omdat we tegen het einde aan lopen en de hoop dus ook wat minder word. En na zoveel operaties begint mijn lijf ook gewoon tegen te sputteren.
Ik wilde ook alles "gewoon" blijven doen, zoals naar babyshowers gaan. Maar ik moet helaas toegeven dat dit toch steeds zwaarder worden. Toen ik weer eens babynamen moest gaan raden en ik "Agatha"op het briefje invulde, besefte in me dat ik misschien toch een beetje verbitterd begin te raken. Maar ook hierover later meer.
Dit is in vogelvlucht de technische kant van ons verhaal. Een lap tekst, maar ik dacht dat we zonder dit verhaal alle context kwijt zijn.
Nu gaat Feyenoord-PSV beginnen en Jan is ineens veranderd in een Feyenoord fan. 😮 De moet ik meemoaken!
Dus tot de volgende weer!
Liefs van mij
veul wès veul, twee haoren op oewe kòp is wèèneg, mar twee haoren in oew soep is veul.
Maar carnaval dus. Voor de zoveelste keer moest ik Jan naar de supermarkt sturen om dozen met maandverband te halen. Hij is er gelukkig ondertussen al aan gewend en loopt voortaan meteen naar de juiste gang en weet precies welke soort hij mee moet nemen. Met de zoveelste doos onder zijn arm kreeg hij onderweg naar huis het volgende geweldige idee voor een carnavalspak:
Zoals de blog al heet denk ik dat het ook wel handig om even de technische kant van mijn verhaal te doen. Het minst leuke om te doen maar dan word wat duidelijker waar we ons nu bevinden en kan ik mijn komende traject wat duidelijker met jullie delen.
Een paar jaar geleden waren we op vakantie op Tenerife. Voor ons was al snel duidelijk dat we beide een grote kinderwens hebben en we ook geen jaren meer wilde wachten. We hebben daar dan ook symbolisch onze pil de zee in gekieperd. Dit met de gedachten dat we dan binnen een jaar toch wel zeker slabbetjes met "wij zijn zwanger"( of iets originelers misschien) uit konden gaan delen.
Helaas werd al snel duidelijk dat er iets niet helemaal goed zat. Ik kreeg extreme bloedingen en deze konden weken aanhouden. Deze waren zo erg dat ik regelmatig voor de wc sliep en dat mijn HB extreem snel daalde. Na meerdere keren weggestuurd te zijn hebben ze me toch doorgestuurd voor een onderzoek in het ziekenhuis. Daar waren een paar vleesbomen te zien op de echo. Nog geen grote ramp. Veel vrouwen hebben vleesbomen en zijn over het algemeen goed te behandelen. Ze konden deze met een operatie verwijderen en zou ook geen invloed op onze kinderwens hebben. Na de operatie werd helaas al snel duidelijk dat het alles behalve verholpen was. De bloedingen werden heviger en pijnlijker. Ik verloor soms zoveel bloed dat ze me zelfs op moesten nemen om een bloedtransfusie te ondergaan. Ze wilde me nogmaals opereren. Toen bleek al snel dat mijn baarmoeder vol zat met vleesbomen (myomen....klinkt mooier). En dan heb ik het over 60/70 myomen. En deze myomen bleven in een rap tempo groeien en vermenigvuldigen. Toen ik bijkwam uit de narcose kregen we dan ook het nieuws dat een natuurlijke zwangerschap er waarschijnlijk niet in zou zitten. De afgelopen jaren hebben daarom er als volgt uitgezien:
- Hormomen spuiten om te proberen de groei wat tegen te houden
- medicatie slikken om de bloedingen wat proberen op te vangen.
- De grootste myomen er operatief uithalen
- Na iedere operatie meteen starten met een IVF traject in de hoop dat er ruimte is gemaakt voor een embryo om zich te nestelen. (klinkt simpel toch)
Helaas alles nog zonder resultaat. En ook al is mijn lichaam echt op, zijn we voor een second opinion naar het VUMC gegaan. Zij willen nog 1 operatie proberen. Helaas is dit een heftige operatie. Ze willen proberen om in 1 keer zoveel mogelijk myomen te verwijderen. Hiervoor is een open buik operatie nodig en staat ook een flinke herstelperiode voor. Daarna willen ze dan weer IVF gaan proberen. Ik zie er als een berg tegenop maar het niet doen voelt alsof ik afgelopen jaren voor niks gedaan heb. Dus wederom op mijn tanden bijten.
Daarnaast hebben we, door de complexe situatie in mijn baarmoeder, ook toestemming gekregen om gebruik te maken van een draagmoeder. Dit is uniek omdat er maar 5 stellen op jaarbasis zijn die hier toestemming voor krijgen. Helaas staan we daar nu ook mee stil omdat we niemand in onze omgeving hebben die dit aan zou willen/kunnen/durven gaan. Het is ook nogal wat. Maar later daarover meer. Anders word dit wel een verrekte lange blog.
Ik ben ondertussen wel op een punt gekomen dat het allemaal wat zwaarder word. Natuurlijk ook logisch omdat we tegen het einde aan lopen en de hoop dus ook wat minder word. En na zoveel operaties begint mijn lijf ook gewoon tegen te sputteren.
Ik wilde ook alles "gewoon" blijven doen, zoals naar babyshowers gaan. Maar ik moet helaas toegeven dat dit toch steeds zwaarder worden. Toen ik weer eens babynamen moest gaan raden en ik "Agatha"op het briefje invulde, besefte in me dat ik misschien toch een beetje verbitterd begin te raken. Maar ook hierover later meer.
Dit is in vogelvlucht de technische kant van ons verhaal. Een lap tekst, maar ik dacht dat we zonder dit verhaal alle context kwijt zijn.
Nu gaat Feyenoord-PSV beginnen en Jan is ineens veranderd in een Feyenoord fan. 😮 De moet ik meemoaken!
Dus tot de volgende weer!
Liefs van mij
veul wès veul, twee haoren op oewe kòp is wèèneg, mar twee haoren in oew soep is veul.
Reacties
Een reactie posten